GELOOF en LEVEN
INHOUD 2014 NR 4
Jezus, ik bemin U / Red. / 121
Godsdienstvrijheid / red. naar bericht op Kerknet /124
Legalisering van softdrugs Paus Franciscus 126
Leegte n.a.v. Het kind van Medugorje 128
Onze overledenen (PP J. Notenboom en A. De Ruyck) 131
Drieëne God, ik aanbid U Lied 132
Psalm 8 Vert. Getijdenboek 133
IS en “de” moslim naar een column in DS 134
Radicaal christen red. 136
Boer zonder chemiek ? Bedenking bij ‘Boerenpsalm’ 138
Iconen (1) J.-
De wereld bewaren Toekomstgeweld? bvv 144
Boerenkrijg in het Waasland (10) Luc de Brant 146
Re-
Een boek als vriend bvv 152
Hart tussen Leuven en Baghdad Dahlia Aziz (CFES) 153
Zalige Idesbald (9) Dom Nivardus van Hove 156
Boodschap uit Medugorje Marija Pavlovic-
Een vraag aan Petrus
De Heer is verrezen ! Toen de apostelen en Jezus’ beste vrienden Hem mochten ontmoeten, weenden ze van vreugde en hun hart was vol zekerheid en vrede. Als Petrus later door Jezus afzonderlijk genomen wordt en de vraag hoort: “Simon, zoon van Jona, houd gij van mij?”, een vraag die 3 keer herhaald wordt, dan herinnert Petrus zich maar al te klaar hoe hij -
Toen begon hij te vloeken en te zweren: 'Ik ken die man niet over wie jullie het hebben.' Onmiddellijk daarop kraaide een haan voor de tweede keer. Nu herinnerde Petrus zich, hoe Jezus tot hem gezegd had: 'Voordat een haan tweemaal kraait, zult ge Mij driemaal verloochenen.' En hij barstte in tranen uit. (MK.14,71-
Bemint gij Mij ?
Wij zijn geen heiligen, en zoals we zojuist zagen hebben ook heiligen hun zwakke momenten. Toch zouden we zoals Petrus na de verrijzenis aan Jezus willen zeggen dat we Hem dankbaar zijn voor alles, dat we Hem in ons hart dragen… “Heer, ik bemin U.”
Mooi! Maar wat is de diepte, de werkelijke inhoud van zo’n uitspraak? I love you, Je t’ aime, Ik hou van je. Dat is allemaal heel mooi, maar dat moet dan toch nog geleefd worden, dat moet te zien zijn, dat woord moet zich verwerkelijken.
Hoe kan dat best gebeuren?
We kunnen het vergelijken met het geloof (ge-
Broeders, wat baat het een mens te beweren dat hij geloof heeft, als hij geen daden kan laten zien? Kan zo'n geloof hem soms redden. Stel dat een broeder of zuster geen kleren heeft en niets om te eten, en iemand van u zou zeggen: Geluk ermee! Houd u warm en eet maar goed,' en hij zou niets doen om in hun stoffelijke nood te voorzien wat heeft dat voor zin? 17 Zo is ook het geloof, op zichzelf genomen, zonder zich in daden te uiten, dood. (JAK.2,14-
Welk antwoord geven wij ?
Een woord kan dus niet volstaan. Een woord van liefde, zonder daden van liefde is ook dood. Als God me zegt: ‘Ik hou van je’. Dan volstaat het niet te zeggen: ‘Ik hou ook van U’ (‘Ik love you too’). Je voelt aan dat zoiets te licht weegt. Geen woorden, maar daden!
Welnu, onze daad kan erin bestaan dat we iets gaan doen wat God graag heeft, waar we Hem plezier mee doen. Wij eren God door te doen wat Hij verlangt. Dat wil gewoon zeggen dat we doen wat ons eigen echte geluk beoogt. Want Gods verlangen is dat de mens gelukkig is.
Als ik dus zegt: “Jezus, ik hou van je”, dan tracht ik vandaag te doen wat Hij graag zou hebben. “Wat wilt Ge dat ik doe”? “Spreek Heer, uw dienaar luistert.”
Kleine correctie
Een kleine correctie dringt zich inderdaad op. We moeten immers opletten dat we niet gaan denken dat God ons liever gaat zien, meer van ons gaat houden wanneer onze daden meer in overeenstemming zijn met zijn verlangen. Beter gezegd: er is gevaar van werkheiligheid. We zouden immers kunnen denken dat we op eigen kracht Gods wil kunnen doen. Dit zou een grote vergissing zijn, want “God is het immers die zowel het willen als het doen bij u tot stand brengt, om zijn heilsplan te verwezenlijken”, lezen we in de brief aan de christenen van Filippi (FIL.2,13). Terwijl we trachten Gods verlangen, Gods wil zo goed mogelijk in te volgen, blijven we ervan bewust dat we zonder zijn hulp, niets tot stand kunnen brengen wat echt waardevol is in zijn ogen. We mogen dan ook graag bidden om Gods Geest die in ons bidt ‘Abba – Vader’ en die ons doet zeggen ‘Jezus is de Heer’.
En dus
1° Neem (=Maak) wat tijd om met de Heer te spreken. Als je iemand gaarne ziet, maak je er ook wat tijd voor.
2° Neem (=maak) wat tijd voor je medemensen, in wie je de Heer mag herkennen: ‘Wat je voor de geringste van mijn broeders of zusters (niet) hebt gedaan, heb je voor Mij (niet) gedaan…’
Vraag nu aan jezelf: wat ga ik vandaag doen om echt van Jezus te houden? Het Hem zeggen? Okay! Maar het ook metterdaad tonen. Okay? Hem tonen in mijn woorden en gedrag dat zijn verlossingswerk niet tevergeefs was !
Naar KerkNet/VIS/Kathpress 20/06/2014
In de loop van de geschiedenis hebben christenen ooit gemeend dat zij met geweld andersgelovigen of ‘ongelovigen’ moesten dwingen om hen tot ‘het ware geloof’ te brengen (zoals sommige Islamietische fundamentalisten hier en daar doen); in sommige perioden werd er zelfs onverantwoord geweld gebruikt, tot de brandstapel toe…
Ondertussen zijn – hopelijk naast vele anderen -
“De knechten zeiden tot hem: Wilt ge dan dat we het (onkruid) bijeengaren? Maar hij zei: Neen, ik ben bang dat ge, wanneer ge het onkruid bijeengaart, de tarwe mee uittrekt. Laat beide samen opgroeien tot de oogst, en met de oogsttijd zal ik maaiers zeggen: Haalt eerst het onkruid bijeen en bindt het in bussels om te verbranden; maar slaat de tarwe op in mijn schuur.'” (MT.13,28-
Enkel God zal uiteindelijk oordelen over wat en wie er zich op de slechte weg bevond; Hij alleen kent het menselijk hart en zijn intenties.
Paus Franciscus sprak hierover tot de 'Religious Freedom Conference' in Rome (20/06/2014):
"De onderdrukking van mensen met een andere geloofsovertuiging betekent niet alleen een aanval tegen de rede, maar vormt ook een bedreiging voor de vrede en ze tast de menselijke waardigheid aan."
De paus was dan ook kritisch voor landen die de godsdienstvrijheid aan banden leggen of waar mensen wegens hun geloofsovertuiging worden achtergesteld.
Tegelijk echter keurde hij de westerse interpretatie over verdraagzaamheid af, waardoor mensen wordt belet de ethische consequenties van hun geloof te verdedigen:
"Godsdienstvrijheid beperkt zich niet tot de vrijheid van denken en eredienst." Men moet ook volgens zijn godsdienst kunnen leven!
Paus tot internationaal congres van drugsbestrijders
Rome 20/06/2014
Terwijl in ons land meerdere ‘progressieve’ stemmen opgaan om softdrugs te legaliseren, blijft paus Franciscus zich daar voortdurend tegen verzetten. Het zijn een aantal volwassen progressieven die zich te weinig bewust zijn (of juist wél) van ons aller verantwoordelijkheid tegenover de jongeren en kinderen. Een aantal van die ‘progressievelingen’ beweren dat door het legaliseren van drugs men de drugs uit de illegaliteit haalt die een grotere kans geeft om minderwaardig spul op de markt te brengen. Men haalt werkelijk allerlei drogredenen uit de kast om toch maar het gif op de jongeren los te laten.
De paus blijft onverzettelijk. Hij heeft in eigen Zuid-
“Ik wil nogmaals duidelijk benadrukken dat wij drugs niet met drugs kunnen bestrijden. Drugs zijn altijd slecht en daarover is geen compromis mogelijk. Het is een vergissing om te denken dat wij het drugsprobleem onder controle krijgen door de legalisering van softdrugs.”
Legalisering is dus een vergissing. Hopelijk is het niet juist de bedoeling om onze jongeren nog verder te ondermijnen en op een lager niveau te doen functioneren.
Vermoedelijk oprechte therapeuten hebben dan gezocht naar vervangdrugs, methadon e.d. om zwaardere gevolgen van de echte drugs gedeeltelijk te ondervangen. Vervangdrugs als vorm van therapie dus?
Wat zegt de paus hierover? “Ook vervangdrugs als vorm van therapie zijn geen echte oplossing, omdat het een verhulde manier is om zich bij het probleem neer te leggen. Zeg ‘neen’ tegen drugs en ‘ja’ tegen het leven. Dat is de boodschap die wij moeten geven."
De paus, hij is Jezuïet, is duidelijk voluntaristisch: Het probleem aanpakken in plaats van ontwijken! Dat richt zich evenzeer naar de ‘verslaafde’ (jongere) als naar de hulpverleners en de samenleving (en politiek verantwoordelijken!). Men moet zich niet al te vlug bij het probleem neerleggen. “Zeg neen tegen drugs en ja tegen het leven!”
Dit betekent 1* vooreerst dat men het eens moet zijn over het schadelijk effect van drugs. 2* En dan moet men geen schijnoplossingen uit de mauw schudden of halve remedies; 3* men moet zoeken naar de oorzaken van het druggebruik en dààr op investeren.
Wij zijn dit verplicht tegenover de jongeren van vandaag en morgen.
De vraag blijft dan nog of we naast de gekende drugs en de manieren waarop men drugs gebruikt, ook niet meer oog moeten krijgen voor gameverslaving, internetverslaving, gokverslaving, sexverslaving...
Vive la liberté! roepen onverantwoordelijken, die hele generaties jongeren ten onder laten gaan en die ijveren om allerlei drugs te legaliseren… Hoe gaan we op een verantwoorde wijze onze jongeren begeleiden op weg naar een mensopbouwende levenshouding?
Als christenen willen wij in ieder geval meehelpen aan deugdelijke oplossingen die vaak heel wat tijd en energie vragen, eerder dan de ogen te sluiten voor de problematiek of te kiezen voor gemakkelijkheidsoplossingen.
n.a.v. “Het kind van Medjugorje”
Innerlijke leegte
In haar boek “Het kind van Medugorje” heeft zuster Emmanuël van de gemeenschap ‘De Zaligsprekingen’ een stukje over ‘De leegte’. Daarin alludeert ze op de tragiek van de zaterdagavondzelfmoorden door jongeren die ‘het niet meer zien zitten’, voor wie het leven zo onverdraaglijk is geworden dat ze als uitweg gewoon zichzelf uitschakelen. Zuster Emmanuël legt dan de link met ‘de innerlijke leegte’.
Ik schrijf dit stukje enige uren vóór de kwartfinale tussen België-
Och, we mogen gerust vreugdevol zijn, we mogen al eens enthousiast meeleven en supporteren voor die of die sportheld(in) of sportteam, opgaan in onze hobby, wegdromen met een boek of film of sterk bezig zijn met een of andere studie of werkstuk…
Alleen moeten wij er als christen toch op toezien dat we nog altijd kunnen ‘relativeren’, alles in een ruimere context plaatsen. We moeten kunnen afwegen wat het ‘werkelijke’ leven is en wat de ‘echte’ waarden zijn die blijven…
Het is dan misschien wat ontnuchterend én wereldvreemd als we Paulus’ idee daarover vernemen in een van zijn belangrijkste brieven (1KOR.9,23-
Ik doe alles voor het evangelie
om er ook zelf deel aan te krijgen.
Gij weet het: de hardlopers in het stadion lopen allen,
maar slechts één wint de race.
Loop zo dat ge wint!
En de atleten ontzeggen zich bij de training allerlei dingen.
Zij doen dat om een vergankelijke krans,
wij om een onvergankelijke.
Op zoek naar wat blijft
Misschien moeten wij als (Westerse ?) christenen eens wat meer gaan denken aan dat ‘onvergankelijke’. En dat onvergankelijke heeft alles te maken met het belang dat God aan de zaken hecht, wat er volgens Hem de waarde van is.
Als we bv. soms gewaar worden dat we teveel opgaan in het aardse, vaak zelfs in oppervlakkigheden, of als we ons vaak vervelen of ons op sommige momenten realiseren hoe ‘leeg’ we van binnen zijn… dan moeten we eens luisteren naar Jezus die met luide stem roept (Joh. 7,37-
“Op de laatste en grootste dag van het feest stond Jezus daar en riep met luider stem: 'Als iemand dorst heeft, hij kome tot Mij; wie in Mij gelooft, hij drinke! Zoals de Schrift zegt: 'Stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien.'
Hiermee doelde Hij op de Geest, die zij, die in Hem geloofden, zouden ontvangen, want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was.”
Bij die innerlijke leegte of innerlijke dorst is er dus Jezus’ aanbod, ja, het is zelfs een sterke uitnodiging: “Kom tot Mij.”
Het kan zijn dat we het zo druk hebben met alles en nog wat, bezig zijn met ‘belangrijke zaken’, maar toch innerlijk leeg zijn. Of het kan zijn dat we allerlei tegenslagen te verduren kregen en we ons klein en ‘mislukt’ voelen. Maar ook dan klinkt Jezus’ stem (MT.11,28-
Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
Zou dit echt waar zijn?
Zou het waar zijn dat Jezus de leegte van ons hart en ons leven kan vullen ? Zou het echt waar zijn dat Hij rust en verlichting schenkt wanneer we onder zorgen en tegenslagen gebukt gaan? Er is maar één antwoord en één bewijs dàt het zo is: Geef Hem uw leven in handen. Laat u door Hem leiden in plaats van alles zelf te beslissen. Leef met Hem voor ogen. Vertrouw u aan Hem toe, voortdurend.
Vrede laat Ik u na; mijn vrede geef Ik u. Niet zoals de wereld die geeft, geef Ik hem u. Laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden. (Joh.14,27)
Als gij mijn geboden onderhoudt, zult gij in mijn liefde blijven, gelijk Ik, die de geboden van mijn Vader heb onderhouden, in zijn liefde blijf. Ik zeg u dit, opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen moge worden (Joh.15,10-
bvv gedachten bij een column in DS
Onze kranten hebben nogal wat over IS (Islamitische Staat) geschreven. Over hun radicale fundamentalistische ingesteldheid, over hun brutale moordpartijen en vervolging van andersdenkenden in Syrië en Irak (Sjiitische moslims op de eerste plaats), over hun snelle en grote veroveringen van Iraaks grondgebied, besnijdenis voor vrouwen…
Ter plaatse in Irak hebben de Soenitische moslims dat (aanvankelijk?) toch wat gerelativeerd. Zij gingen niet akkoord met de brutaliteit en de overtuiging van IS, maar zij wezen wel op de foute manier waarop de Sjiitische premier (Al Maliki) de Soennieten en Koerden achterstelde tegenover zijn geloofsgenoten, de Sjiitische moslims. Zo kreeg IS een gedroomde kans om zich op te werpen als de tegenstander van zulk een premier; en zij kregen heel wat Soennieten en de resten van Saddams militairen met zich mee. Zal de meerderheid van de Soennieten zich uiteindelijk afkeren van het IS? Als het te laat is? En ook elders?
Och, Irak is ver ons bed, toch? Is dat écht zo? Want verscheidene tientallen jonge moslims (allochtonen en ‘bekeerde’ autochtonen) van bij ons zijn naar Syrië vertrokken en wel naar de strijders van ISIS (nu IS). Wàt als die moordmachines terugkeren?
Een uitdaging: dringend onderscheid maken!
Dyab Abou Jahjah, die we nog wel kennen van zijn kritische optreden in Antwerpen (volgens sommige bronnen is hij later naar Libanon getrokken om Hesbollah te steunen en nog dit jaar verzorgde hij op vrijdag (!) een column in De Standaard), geeft enige oorzaken aan waarom IS ook bij jonge moslims van ‘bij ons’ goed aanslaat. “De voedingsbodem is een identiteitscrisis gekoppeld aan armoede en vernedering door racisme en een oprukkend rechts-
We moeten inderdaad scherp onderscheid maken tussen “dé moslims”, gewone medeburgers, en anderzijds de extremisten waarover we het hadden. Als we ook de gewone moslim gaan bekijken als een potentiële extremist, scheppen we zelf de voedingsbodem voor een uitbreiding van datzelfde extremisme door uitsluiting en discriminatie.
Bouwen aan een samenleving met toekomst houdt in dat we streven naar betere verstandhouding, integratie en wederzijdse waardering.
Een uitdaging voor ieder van ons! En voor de hele samenleving.
Ben Van Vossel
“Katholiek, maar niet fanatiek ?”
Met zo’n uitspraak kunnen we natuurlijk ook onze eigen softe manier van leven vergoelijken, die in het Boek van de Openbaring echter van de hand gewezen wordt:
Ik ken uw daden: gij zijt noch koud noch heet. Waart gij maar koud of heet! Omdat gij lauw zijt en noch heet noch koud, daarom zal Ik u uitbraken uit mijn mond. (Apocalyps 3,15-
Het kan dus best zijn dat men met gene uitspraak in feite toegeeft dat men het niet te nauw neemt met het (zijn?) christelijk geloof.
Fanatisme -
“Fanatisme” is een levensopvatting en –houding waarbij men z’n eigen overtuiging zo doordrijft dat al het andere (en de andere) moet wijken. “Fundamentalisme” ligt in die richting, maar heeft als aandrijving een primitieve (en onhistorische) uitleg van de grondinzichten (bv. ‘heilige boeken’) waarop men zijn visie en gedrag baseert. Voorbeelden hiervan vinden we zowel in het Christendom als in de Islam en het Judaïsme. Men komt dan meestal in verzet tegen een aantal historische en wetenschappelijke inzichten. Men weigert te aanvaarden dat heilige boeken (zelfs als ze van bovennatuurlijke inspiratie zouden zijn) toch tot stand zijn gekomen binnen een bepaalde cultuur (en vaak zelfs gespreid over verscheidene perioden).
“Radicalisme” is het consequent beleven van zijn geloofsovertuiging, trouw aan de wortels ervan, waarbij men meestal eerder op de geest dan op de letter toegespitst is. Men moet er dan wel op letten dat men door zich te verwijderen van de letter, ook de geest niet kwijtraakt.
Dus opnieuw goed ‘onderscheiden’ : Wat wil God ?
Dit alles spoort ons aan goed te onderscheiden. Wat wil God? Wat wil ik? Wat wil mijn omgeving? En wat laat ik dan doorwegen? (Illustratie hiernaast: de priester Eli leert de jonge (toekomstige profeet) Samuël zeggen: “Spreek, Heer, uw dienaar luistert”
Als iemand op zondag de Eucharistieviering meeviert op de parochie of in een of andere gemeenschap, is die dan fanatiek of juist consequent? Maar als iemand ook al eens in de week naar een avondmis gaat, is díe dan fanatiek of radicaal? Ik wil dan wel veronderstellen dat hij/zij het niet als reden aangeeft om zijn werk of sociale (familiale) verplichtingen te ontlopen. We zouden ook andere voorbeelden kunnen aanhalen die te dan maken hebben met ons sociaal en familiaal leven…
Radicaal christen zijn, veronderstelt dit ook niet dat we voldoende aandacht besteden aan het gebed? Of noemt u dat ‘bij het haar getrokken’, ‘overdreven’, ‘ontspoord’?
Als men uren voor de TV zit te niksen, is dat ook niet wat ‘ontspoord’? Ik wil hiermee niemand met de vinger wijzen, tenslotte heeft ieder van ons aan God rekenschap te geven. Misschien vindt God het goed dat we TV kijken, dat we aan sport doen, dat we onze hobby hebben… Alleen moeten we de kerk in het midden houden en misschien het woord van Jezus op eenvoudige wijze verstaan : “Geeft dan aan de keizer wat de keizer toekomt, en aan God wat God toekomt.” (MT.22,21)
We moeten voor veel gebieden van ons leven ons gewoon durven afvragen 1* wat God van ons verlangt, 2* dan de juiste keuze maken en 3* volgens die keuze leven; ze concreet invullen met onze wijze van leven… Dit vraagt edelmoedig luisteren naar wat God wil (‘Spreek, Heer, uw dienaar luistert’) en het vraagt een serieuze en volgehouden inspanning om ernaar te leven. Zonder trouw gebed en de steun van de sacramenten zal ons dat niet lukken. Radicaal dus. Niet fanatiek !
In een oud boekje ‘Aloud Boerenloed’ van Minus Van Looi (=Tessenderlo) las ik het verhaal van een jonge boerenknecht, die onterecht in de gevangenis voor jongeren terecht komt maar op de landbouwkolonie veel leert over moderne wijzen van landbouw, zodanig dat hij later een lap koppige Kempische heidegrond even koppig toch vruchtbaar weet te maken. In de ogen van de oudere landbouwers komt hij met heel nieuwe zaken af: bemesting met aal, chemische bemesting, moderne ploeg, dorsmachine enz… Na aanvankelijke twijfel volgt het merendeel van de andere landbouwers zijn voorbeeld…
Anderzijds las ik dezer dagen nog eens ‘Boerenpsalm’ van Felix Timmermans met o.m. dit paragraafje over Boer Wortel:
“Bij mij komt er nooit chimiek in huis.
Ik wil God zijn ogen niet uitsteken.
Hij geeft ons regen, dauw en mest van beesten en mensen.
Natuur, geen zwelpoeders!
En laat mijn patatten dan wat kleiner vallen
dan die van “den Ossekop",
ik heb ze toch eerlijk uit de grond gehaald
zonder trukken en zonder vergif.
Dat is ook een plezier,
en ik weet ze zijn beter,
gezonder en met meer hart.
Ik lach met hunne chimiek.”
Ik meen dat het een kwestie van afwegen is. Zonder chemische bemesting, zonder wetenschappelijk ingrijpen in keuze van soorten, behandeling om de planten weerbaar (immuun) te maken tegen een hele hoop ziekten enz… zou er hoogstwaarschijnlijk nog heel wat meer hongersnood zijn in de wereld.
Anderzijds moeten we ook sommige minder gewenste gevolgen durven in overweging nemen: wat denkt u over genetisch gewijzigde gewassen (daar is in ons land en in Europa heel wat over te doen, i.c. over soja). Een groeiende groep mensen hebben ook liever biologisch gekweekte groenten (als ze betaalbaar blijven) omdat de nadelige gevolgen van allerlei sproeimiddelen, insecten-
‘Een kwestie van afwegen’, zeiden we. Tenslotte moet de chemie zich maar blijven toeleggen op de ontdekking van minder schadelijke behandelingsproducten zodat we de mensheid van de toekomst (de kinderen van nu) niet met een hoop kwalen en allergieën beladen.
Misschien dat landbouwer, wetenschapper én consument elkaar toch kunnen vinden als men zich in deze belangrijke materie op een verantwoordelijke manier gaat gedragen. “God de HEER, bracht de mens in de tuin van Eden, om die te bewerken en … erover te waken.” (Genesis 2,15)
n.a.v. persbericht
Een militair rapport
Na voorgaande bezinning en informatie rond ‘De spiegels op de eeuwigheid’ die de iconen bedoelen te zijn, kijken wij nu naar een minder geestelijke wereld, maar een wereld waarin we leven en die we – vermoedelijk samen met God -
Een hoopvolle maar tegelijk angstaanjagende toekomstvisie troffen wij aan in een rapport ‘Global Strategic Trends’, gemaakt in opdracht van het Britse ministerie van ‘Defensie’. Zij zijn niet zozeer begaan met de toekomst van de godsdienst, maar zij zien wel dat de godsdiensten ook een rol kunnen spelen voor de opbouw of … het stukmaken van onze menselijke beschaving.
Hoopvol zouden we kunnen noemen dat men in dat rapport tot de conclusie komt dat over 30 jaar godsdienst voor de meeste mensen nog altijd een grote rol zal spelen en bepalend zal zijn voor hun identiteit. ‘Wie ben ik en waar situeer ik mij in de mensengemeenschap?’
Er wordt weinig gezegd over de katholieke kerk; men ziet vooral de aanhang van de Evangelicals groeien (de ‘radicale’ evangelische christenen), vooral in Latijns-
Wàt dus over 30 jaar?
Sommige religies zullen binnen dertig jaar waarschijnlijk politiek assertiever zijn geworden, zullen zich sterker laten gelden. Deze invloed zal haast zeker geholpen worden door de globalisatie en door ontwikkelingen in de communicatietechnologie, die de boodschappen van religieuze groepen in staat stelt de bevolking in de diaspora te verenigen en een veel groter publiek kunnen aanspreken dan voorheen mogelijk was. Anderzijds voegen de auteurs eraan toe dat technologie er ook toe zal bijdragen dat diasporagemeenschappen (die her en der verspreid leven) te lijden zullen hebben van onenigheid binnen de godsdiensten.
“Religieuze groepen zouden sommige regeringen wel eens met nieuwe uitdagingen kunnen confronteren. We konden onlangs nog vaststellen hoe Chinese christenen niet zomaar de kruisen van hun kerken wilden verwijderd zien ten voordele van een windwijzer. China bijvoorbeeld zal trouwens tegen 2045 mogelijk het land zijn met de grootste islamitische én christelijke gemeenschappen ter wereld. Het binnenlandse beleid van China en zijn aanzien in de wereld zullen waarschijnlijk ernstig worden beïnvloed door de manier waarop deze twee geloofsgroepen hun doelen nastreven en godsdienstvrijheid verlangen.
Het rapport meent dat ook in 2045 er over de hele wereld nog gebieden zullen zijn waar grote godsdiensttwisten heersen. Als deze escaleren, zouden campagnes van terroristische aanslagen op een grotere schaal dan ooit kunnen uitgevoerd worden. Het is mogelijk dat deze aanslagen op dit niveau een grote kracht kunnen losmaken die tot burgeroorlogen kan leiden. Religieuze verschillen die voordien reeds bestonden zouden snel kunnen escaleren in een landsgrenzen overstijgend conflict tussen twee aspecten van de wereldwijde samenleving. Het is mogelijk dat sommige landen zo in een bredere oorlog worden meegetrokken vanwege de druk die hun bevolkingen uitoefenen en vanwege verplichtingen van bondgenootschappen die hen dwingen om partij te kiezen. Als de Verenigde Naties niet tot een eensgezindheid zouden komen en niet bij machte zouden zijn om deze vorm van polarisatie te bedwingen, dan zou dat wereldwijd kunnen leiden tot grote slachtpartijen.
Wijs maar ook vertrouwvol
Alles samen dus geen erg opwekkend rapport naar de toekomst. We mogen natuurlijk wel wat vooruit kijken en wat voorbereid zijn op de toekomst, maar anderzijds mogen wij ook vertrouwen op God en ons vanuit het evangelie gezonden weten tot een christelijke levenshouding, die ons ertoe brengt om ook met mensen van andere religies en andere levensbeschouwingen samen te leven en samen te bouwen aan een wereld, waar ieder mens zijn plekje heeft om gelukkig te zijn in verantwoordelijkheid voor anderen. Ook in andere religies zijn er mensen die beantwoorden aan wat Gods Geest in hun hart wekt. Laat ieder van ons geen contacten met medemensen schuwen en in die contacten een groot respect en positieve waardering laten blijken.
Naar KerkNet/Zenit Dinsdag, 8 juli 2014
Mensen begeleiden
Ook andere pausen gingen wel eens op bezoek in gevangenissen, maar paus Franciscus maakt er altijd wel een gebeurtenis van. Bij zijn bezoek aan de gevangenis in de stad Isernia in de regio Molise zaterdag 5 juni 2014 brak hij een lans voor de re-
Straffen volstaan niet om beter te worden: we moeten mensen ondersteunen en begeleiden, zoals God die vergeeft, mensen bij de hand neemt en hen helpt op de weg naar re-
Hij sprak woorden van troost en bemoediging naar de gevangen toe: De weg van de gevangenis is inderdaad een lijdensweg, “maar het is een lijden dat zuivert, een lijden dat niet zonder hoop is, want God vergeeft, neemt mensen bij de hand en helpt hen op de weg naar nieuwe integratie in de samenleving”. Het belangrijkste is om niet stil te blijven zitten, “maar op weg te gaan, elke dag een stap te zetten, met de hulp van de Heer, die van mensen blijft houden en het nooit moe wordt te vergeven”.
Werken aan eigen sociale re-
Maar dan doet paus Franciscus en bekentenis, die ook ons allen op een spoor van bekering en genezing moet brengen:
“Ik moet u iets bekennen”, zei hij tot de gevangenen, “als ik in de gevangenis een van jullie ontmoet, iemand die op weg is naar re-
Het zijn woorden waar we echt mee op weg moeten gaan. De paus zegt
hier niet dat hij ik weet niet welke crimineel is, maar dat ieder van ons al eens steken laat vallen, domme dingen doet, daden stelt die niet zo goed zijn, mensen pijn doet of te weinig invoelend (empatisch) is, vlug veroordelend, weinig tot vergeving bereid of dat we woorden spreken die we best op een andere toon -
En daarom hebben wij allen nood aan vergeving, aan barmhartigheid vanwege God en de mensen, en hebben wij nood om opnieuw geïntegreerd te worden en zelf de weg van re-
De grond van dit alles ziet de paus in het heldere en deugddoende feit dat God vergeeft, dat Hij mensen bij de hand neemt en hen helpt op de weg naar re-
MEDUGORJE.
Boodschap van Maria aan Marija Pavlovic-
“Lieve kinderen, Jullie zijn je niet bewust van de genaden die jullie beleven in deze tijd, waarin de Allerhoogste jullie tekenen geeft om je open te stellen en te bekeren. Keer terug naar God en naar het gebed, en moge het gebed beginnen te heersen in jullie harten, jullie gezinnen en gemeenschappen, opdat de Heilige Geest jullie moge leiden en aansporen om elke dag meer open te staan voor Gods wil en voor Zijn plan voor ieder van jullie. Ik ben met jullie, en met de heiligen en de engelen spreek ik voor jullie ten beste. Dank dat jullie mijn oproep beantwoord hebben.”