GELOOF en LEVEN



 HOME

 INHOUD

GELOOF en LEVEN jg. 117 (2013) nr 3
  NAAR INHOUDSOVERZICHT           NAAR THUISPAGINA  


Voorpagina   Kloostertuin Voskensl. 2009  I

Editoriaal   red.     II

Habemus Papam  (paus Franciscus) red.      81

R.I.P. Vader ‘Arendjongskens’ (Istvan Regöszi) Kerknet     82
   Jezus’ heilige Naam  Richard Rolle (14de E.)   84

Alles – Niets   Jan Vermeire (Poverello)   85

Boerenkrijg in het Waasland (5) Luc de Brant     86

In Gods vrede (Mevr.J; Verbruggen/Dhr. Strauven-Vandenbosch / Br. Bob Vanhole p. Jac. Adams)89

Laatste getuigen van W.O.II Lezeres L.    90

Jaar van het Geloof  Paus Benedictus    92

Op weg naar Galilea  Paasbrief p. Generaal Brehl cssr  95

Lijkwade (vervolg 6 en slot) Bijeengelezen door Ben Van Vossel 97

Bezinning (Naar Gods hart) bvv     101

De twee wegen (3)  Naar Romano Guardini   102

Jezus en Kafarnaüm (2) B. Van Vossel    105

Gracie per tutto  Red.     108

100 jaar Oekraïense missie Hugo Gotink CSsR   109

Protestant ontdekt Maria (2) Getuigenis uit Medjugorje   113

Nieuwe Chaldeeuwse patriarch 2013 Kerknet / p. Vincent VV   115

Idesbald van Duinen (5)  Dom Nivardus    118

Lachedingen        III

Inhoudstafel        IV

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   
EEN NIEUWE PAUS


Hij stond er wat lijdzaam bij, wat onwennig. Iemand zei: “Je zou het voor minder”! Stel je maar even voor dat je zojuist hoofdverantwoordelijke bent geworden van een wereldkerk van 1 miljard 200 miljoen katholieke christenen die dan nog onder vuur ligt van alle media.

Maar wat een vreugde leefde er in ons hart! Juist zoals toen – na paus Paulus VI - het lachende pausje werd gekozen die het maar zo’n 30 dagen zou uithouden, en daarna de machtige figuur van de zalige Johannes Paulus II, en zelfs toen die intellectuele Duitser, Joseph Ratzinger gekozen werd. Nu dus een  Jezuïet, Franciscus, een Zuid-Amerikaan…


De Heilige Geest heeft – volgens onze bescheiden mening – knap werk gedaan tijdens het conclaaf. De naam die de nieuwe paus koos was volgens hemzelf een bewuste keuze voor de armen en onaanzienlijken en uitgerangeerden. Na een moment van verwondering om zoveel enthousiasme bij de gewone mensen, waren sommige zelfgenoegzame Vlaamse intellectuelen er als de kippen bij om zijn houding tijdens de Juntadictatuur aan te klagen. Hij stond inderdaad niet aan de radicaal linkse zijde… Maar wie zijn die intellectuelen dan wel om iemand, die onder een dictatuur leefde, verwijten toe te sturen van gebrek aan moed. Lees anders de Goelag-archipel-sfeer van Solsjenitsyn nog eens. Een andere bekende Vlaming vond dan deze pauskeuze de moeite niet waard in vergelijking met de keuze van een nieuwe Chinese premier of president (whatever) die in zijn inaugurale rede beloofde dat hij ‘das Militär’ wat ging versterken. Jongens! Wat een vergelijking! Maar wat baten kaars en bril als de (ongelovige) uil niet zien ‘n wil, denk ik dan. Het zal ónze vreugde en ónze hoop alvast niet bederven!

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

VADER ‘ARENDJONGSKENS’ OVERLEDEN


KerkNet Zondag 3 maart 2013:

“Istvan Regöczi, de Hongaarse priester en vader van de  Hongaarse ‘Arendjongskens’, de weeskinderen voor wie hij zich zijn hele leven lang heeft ingezet, is overleden op donderdag 28 februari 2013.”


Uitgeweken en telkens terug

Istvan Regöczi, geboren op 5 oktober 1915, kwam onder de naam Paller István in 1926 samen met zijn broer met een ‘kindertrein’ naar Poperinge. Hij verbleef 6 maanden bij de toenmalige deken Vervaeke van Poperinge. In Budapest rijpte bij Istvan in 1932 het idee om terug naar Vlaanderen te komen om er voor priester te studeren. Op 14 juni 1933 vertrok hij van Budapest naar Vlaanderen .... te voet. Hij kwam opnieuw bij deken Vervaeke terecht. Na zijn priesterwijding in Brugge in 1943 vertrok ‘Stefaan’ tegen het advies van zijn vele vrienden in Vlaanderen terug naar Budapest. Voordien had hij met zijn boek ‘Als Vlaanderen terugroept!’ (Davidsfonds 1939) een bestseller geschreven. Priester Arnold Ghesquière had heel de Hongaarse gemeenschap in West- en Oost-Vlaanderen gemobiliseerd en er ontstond de Hongaarse vriendenkring, die tot op vandaag nog steeds twee keer per jaar samenkomt.


Arendjongskens
In Budapest bouwde Istvan een opvangdienst voor weeskinderen uit en redde tijdens WO II Joden uit de handen van de nazi’s, die begin van 1945 een echte heksenjacht hielden op Hongaarse Joden. In september 1945 werd hij medepastoor in Vác en noemde zijn werk voor de weeskinderen M.A.S.A.S.I of ‘Allen voor de Arendjongskens en de Arendjongskens voor Jezus’, geïnspireerd op het AVV-VVK van de IJzertoren. Hij bouwde eigenhandig, en met de steun van vele Vlamingen, een opvangtehuis voor weeskinderen uit heel Hongarije, ondanks de tegenstand van het communistische regime en van zijn bisschop, die benoemd was geworden met goedkeuring van de overheid en hem telkens naar een andere parochie stuurde. Hij werd een ‘Zwerver voor God’, de titel van zijn laatste boek. Dit kat-en-muisspel met de burgerlijke en geestelijke overheid duurde tot de val van het communisme in 1989.


Vervolgd en geëerd

In 1948, het jaar van de hevigste communistische repressie, werd in Brugge de vzw ‘Het Werk der Arendjongskens’ gesticht. Tot in april 2011 gaf die steun aan Stefaan Regöczi. In de tijd van het communisme gebeurde dit clandestien. In bepaalde periodes hadden zijn Vlaamse weldoeners geen contact meer met hem en wisten niet of hij nog wel in leven was. Dit was onder meer het geval tijdens zijn verblijf in een concentratiekamp (1949-1952). periode trouwens waarin vele Hongaarse priesters verdwenen (vermoord zijn). Verschillende ‘Arendjongskens’ deden mee aan de Hongaarse opstand in 1956 en een is gesneuveld. In 1991, na de val van het communisme, werd Istvan door het Opperste Gerechtshof van Hongarije beloond met het ridderschap. Sindsdien volgden eretitels elkaar op en hebben vele tv-zenders zijn buitengewone leven in beeld gebracht.


Vlaanderen bleef hem trouw

Sinds 1969 had Istvan zijn kerk op een van de heuvels van Buda, waar hij met geld van Vlamingen vanuit een kleine kapel twee grote kapellen gebouwd heeft. Pas in 2011, op zijn 96ste, heeft hij zijn werk als priester gestopt. Zijn bedevaartsoord is verbroederd met de Sint-Janskerk in Poperinge, waar nog elk jaar in juli een verbroederingsmis wordt opgedragen. Sedert april 2006 was hij erekapelaan van Lourdes.

Hij overleed op donderdag 28 februari 2013.

Lees meer over de Istvan en Hongaarse kindertrein op website (daar aantikken volgens keuze): http://users.skynet.be/fa616626/kindertr/

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

JEZUS’ HEILIGE NAAM

Uit: On the Name of Jesus
 Richard ROLLE, ong. 1300 – 1349


“Als ge in de gunst wil zijn bij God en genade verwerven om uw leven goed te besturen en te komen tot blijheid der liefde: grift dan de Naam JEZUS zó diep in uw hart dat hij niet meer uit uw gedachten kan gaan. En wanneer ge dan tot Hem spreekt of zelfs maar uit gewoonte zegt “Jezus”, dan moet die Naam een vreugde worden voor uw oor, honing in uw mond, muziek in uw hart. Wan eenieder moest het zich tot vreugde rekenen die Naam te horen noemen; het moest hem zoetheid zijn hem uit te spreken, genot en muziek er aan te denken.

Als ge voortdurend aan Jezus denkt en Hem niet loslaat, zal dat u reinigen van zonden en uw hart in vlam zetten. Het zal licht brengen in uw ziel, toorn veraf houden en een eind maken aan lome lusterloosheid. Aan Jezus denken maakt wonden van liefde en vervult de ziel van liefde. Het drijft de duivel uit en stilt alle vrees. Het open u de hemel en maakt u een mens van beschouwing…

Al wie deze Naam Jezus liefheeft en steeds indachtig is, sterft in wonderlijke melodie en wordt door de engelen gedragen voor de troon van Hem die hij liefhad. Deze Naam Jezus is verheven boven alle Naam; in hem buigt zich alle knie in hemel, aarde en hel.

Eten en drinken, slapen en waken, spreken en stilzwijgen, bidden en overwegen, werken en al wat ge ook maar doet, doe het in de Naam van Jezus, spoort Sint Paulus aan.

God zegene u en beware u en geve u goede eindvolharding, door de kracht van deze vreugdebrengende Naam Jezus. Amen.”


   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   
ALLES - NIETS

Jan Vermeire


HIJ heeft voor mij ALLES Gedaan !
En IK heb voor Hem NIETS Gedaan !


   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

IN GODS VREDE


Langs hun familieleden ontvingen wij het bericht van overlijden van enige abonnees. Wij blijven voor hen bidden.

- Op  maart 2013 overleed onze abonnee Mevr.JULIA VERBRUGGEN, Molenaarstraat te  Gent.

- Dhr. STRAUVEN-VANDENBOSCH, Lindenhof   te  Diest

- Op woensdag 17 april 2013 overleed in Essen BROEDER BOB (Norbert) VANHOLE, C.Ss.R., geboren 22 januari 1940, eerste professie 30 maart 1959. Br. Bob heeft heel wat praktische diensten verricht in verscheidene van onze kloosters. Met de hem eigen humor heeft hij vaak vreugde gezaaid. Zijn opgewektheid heeft hem geholpen om de zware beproeving van algehele verlamming te dragen. Moge  hij nu rusten in Gods eeuwige vreugde.

- Op 20 mei 2013 overleed te Kopenhagen P. JAAK ADAMS C.Ss.R.. Geb. 14 september 1928. Prof. 15 september 1950. Priester 15 September 1955. Missionaris in Denemarken bij de katholieke minderheid.

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

LAATSTE GETUIGEN VAN W.O.II


Een van onze lezeressen geeft hier enkele getuigenissen die haar - zoveel jaar geleden – als kind getroffen hebben. Het eerste gaat over een van haar ooms, een jongeman van 31 jaar, het tweede getuigenis gaat over een sterke impressie bij het oorlogsbegin; in dit geval een kleine positieve ervaring midden al het vreselijke van de oorlogsperiode.  


Bekeerd in de gevangenis

Mijn oom was 31 jaar oud en maakte deel uit van het verzet tegen de Duitse bezetting. Op 7 december 1943 wordt hij verrast door een Duitse patrouille en even later ter dood veroordeeld. Zijn terechtstelling zal op 17 december 1943 in de vroege morgen plaatsvinden.

Diezelfde dag, heeft hij in een Brusselse gevangenis (St.-Gillis?) toelating gekregen een allerlaatste brief te schrijven naar zijn vrouw en familie. Uit die brief komen wij het volgende te weten:

- De Duitse officier die hem ondervraagt stelde hem ook de vraag ‘of hij het bezoek wenste van een Duitse aalmoezenier’. Mijn oom aarzelde… Men heeft hem altijd verteld dat hij gedoopt werd toen hij een kleine baby was. Maar veel over de godsdienst weet hij niet. Hij stond er volledig neutraal tegenover… Toch aanvaardde hij het aanbod.

- Op die 17de december schrijft hij dan om 8 uur ’s morgens die laatste brief. Hij begint met onmiddellijk vergiffenis te vragen aan zijn vrouw, zijn familie, omdat hij zich zo dikwijls heeft laten leiden door egoïsme, en voor het lijden dat hij veroorzaakt heeft.

Hij vraagt ook om geen haat te verwekken in ’t hart van hun kindje.

“De Duitse aalmoezenier heeft mij zeer veel geholpen. Hij brengt mij de heilige Communie. Bidt voor mij”.

Enige dagen later heeft de aalmoezenier persoonlijk de allerlaatste brief overhandigd aan mijn tante.


Vrede zij u

Op 28 mei 1940 capituleerde België. Bij de bevolking – waarvan velen zich nog Wereldoorlog I herinnerden – heerste er heel wat angst: “Vae Victis” (Wee de overwonnenen!).

Datzelfde jaar, in juli of augustus waren we in de hoogmis van 10 uur in de kerk van Christus-Koning te Brugge.

Om 9.55 u. nemen drie Duitse soldaten van de Wehrmacht, in Feldgrau uniform plaats op de laatste rij van de middenbeuk. Er viel een geweldige stilte in de Kerk: onzekerheid, angst, en de gruwelijke taferelen uit de eerste wereldoorlog deden menig hart angstig kloppen.

Stipt om 10 uur stapte de priester moedig naar het altaar. Hij begon te bidden.

De Duitse soldaten, soldaten van het zegevierende leger bleven onbewogen rechtstaan. Er heerste een gespannen sfeer in de kerk.

En dan, plots, gedurende de Consecratie, verdwenen alle gevoelens van vrees, van wantrouwen. De liefde van God bleek vrede en vreugde te brengen. De Duitse soldaten knielden zoals wij allen. Zij glimlachten naar ons. Zij werden dan bekeken met enige sympathie. Het gevoelen heerste "wij zijn allen broers en zusters”.

Ik was toen 8 jaar oud en ben er nog altijd onder de indruk van.


(Ondanks alle vreselijke ervaringen van de oorlogsperiode wilden we toch dit kleine moment van positieve ervaring hier brengen. Nvdr.)

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   
JAAR VAN HET GELOOF (2012-2013)


Overzicht en uitdaging

Ben Van Vossel

De dag dat onze media – steunend op een onderzoek van de K.U.-Leuven – meedeelden dat nog maar 13% van de Vlamingen vertrouwen hadden in de Kerk  (vóór de pedofilie-affaire nog 31%!!) begon ik juist te schrijven aan dit stukje over het Jaar van het geloof.

Eigenlijk was ik niet zo verbaasd over dat resultaat. Haast dagelijks duwen onze media de mensen onder de neus hoe onbetrouwbaar de kerk wel is (ze verwijzen telkens weer naar de gewezen bisschop van Brugge, en de dozen met Mechelse documenten hebben we tientallen keren  uit de vensters van het aartsbisschoppelijk paleis zien gooien). ‘Objectieve’ verslaggeving waar heel wat mensen intrappen! Overigens meen ik dat het voorbeeld van die bisschop en andere geestelijken met hun schandelijke gedrag vanuit een ziekelijke geneigdheid slechts een gelegenheid was voor reeds weifelende gelovigen… Er was maar een kleinigheid nodig om eruit te stappen.

Van een totaal andere aard zijn de vooruitstrevende gelovigen die ‘een andere kerk’ voor ogen hebben, meer beantwoordend aan deze tijd en vooral aan hun eigen aspiraties, eigen kerkopvatting en overtuiging en wier geduld ongeveer op was…


Maar nu dus het Jaar van het Geloof. Paus Paulus VI heeft dat ook ooit gepland, toen in aanloop van het Duizendjarig Feest van de geboorte van Jezus, de Verlosser van de wereld. En ook de vorige paus heeft het gewenst, 50 jaar na de opening van de 2de Vaticaans Concilie. Dat Concilie was toen ook gewenst door heel wat kerkmensen die met paus Joannes XXIII vonden dat de Kerk zich wat moest vernieuwen in een nieuwe wereld: ze moest opnieuw ‘aan de dag gebracht worden’, aggiornamento. Toch benadrukte ook de zalige Johannes XXIII in zijn openingstoespraak van het Concilie: dat het belangrijkste doel van het Concilie was ‘dat de sacrale inhoud van de christelijke leer zou verdedigd en doeltreffender onderricht zou worden’. Het ging er met andere woorden niet om de kerk helemaal te gaan aanpassen aan het leven en denken van de wereld. Hoe zou ze anders zout en gist of licht kunnen zijn in de wereld?  Wat natuurlijk nog niet betekent dat de kerk niet moet luisteren naar de wereld en de mensen van vandaag. De Kerk (en dat zijn wij allen) ziet ook de geweldige noden van de mensheid: noden die zich o.m. situeren op sociaal-economisch vlak: de armoede, de uitbuiting, de achteruitstelling en uitsluiting… En dat kan zich ook in de kerk voordoen.


Geestelijke leegte


Het trof me dat paus Benedictus XVI minder refereerde naar het aan de dag brengen van het christelijk geloof en de kerk, maar dat hij vooral wees op de leegte van wat de huidige wereld vaak aanbiedt. In zijn openingstoespraak gaf hij het de titel mee: “Pelgrimstocht door de woestijnen van de hedendaagse wereld”

 “De laatste decennia hebben een voortschrijdende spirituele ‘verzanding’ gekend. Wat ten tijde van het Concilie een leven, een wereld zonder God kon betekenen, kon men reeds gewaarworden op sommige tragische bladzijden van de geschiedenis, maar vandaag zien we het helaas alle dagen rondom ons. De leegte heeft zich verspreid. Maar juist vanuit de ervaring van deze woestijn, deze leegte, kunnen wij opnieuw de vreugde ontdekken van te geloven, het vitaal belang ervan voor ons, mannen en vrouwen. In de woestijn ontdekt men opnieuw de waarde van wat essentieel is om te leven; in de huidige wereld zijn er talloze tekens van de dorst naar God, van de uiteindelijke zin van het leven, al worden ze dikwijls impliciet of negatief uitgedrukt. En in de woestijn zijn vooral ‘mensen van geloof’ nodig die door het voorbeeld van hun leven de weg tonen naar het beloofde Land en zo de hoop levend houden. Een beleefd geloof opent het hart voor Gods genade, die van pessimisme bevrijdt. Vandaag meer dan ooit, betekent evangeliseren getuigen van een nieuw leven, door God getransformeerd, en zo de weg wijzen.”


De Schrift en het geloof van de Kerk

“Wij kunnen ons dit Jaar van het Geloof op deze wijze indenken: een pelgrimstocht in de woestijnen van de hedendaagse wereld, waarbij wij alleen het essentiële moeten meenemen: geen stok, geen reiszak, geen brood, geen geld en geen twee bovenkleren – zoals de Heer tot Zijn apostelen zegt wanneer Hij hen uitzendt – maar wel het Evangelie en het geloof van de Kerk waarvan de documenten van het Tweede Vaticaans Concilie de heldere verwoording zijn, en ook de Catechismus van de Katholieke Kerk, die nu twintig jaar geleden gepubliceerd werd.”


Maria brengt Jezus met zich mee

Op het einde van zijn aankondiging van het Jaar van het geloof verwees paus Benedictus XVI, nog naar de figuur van Maria, voorspreekster en moeder van de Kerk: op 11 okt. 1962 werd het feest gevierd van de Maagd Maria, Moeder van God. Aan Haar vertrouwen wij dit Jaar van het Geloof toe, zoals ik dat een week geleden (4 okt. 2012) heb gedaan toen ik op bedevaart was naar Loreto. Moge de Maagd Maria altijd stralen als de Ster op de weg van de nieuwe evangelisatie.


Wat gaan we doen in dit jaar van het geloof?

Dit titeltje vormt nu de hamvraag: wat gaan WIJ doen? Op heel wat parochies of dekenaten hebben ze een of meerdere vormings- of verdiepingsavonden (vaak met enkele parochies samen waarbij telkens een andere pastoor, diaken of andere spreker een inleiding geeft), o.a. aan de hand van het boekje van de Vlaamse bisschoppen over het Jaar van het Geloof. Doen wij mee? Gaan wij ons wat verdiepen in het geloof? Niet enkel in de inhoud, maar ook hoe wij (u en ik) het gestalte kunnen geven in ons concrete leven, zodat het uitstraalt. Jezus zegt: “Wanneer de Helper komt, die Ik u van de Vader zal zenden, de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat, zal Hij over Mij getuigenis afleggen. Maar ook gij moet getuigen, want vanaf het begin zijt gij bij Mij.” (Johannesevangelie 15,26-27)

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

OP WEG NAAR GALILEA


Paasbrief van de algemene overste van de Redemptoristen

Rome, 31 maart 2013


Dierbare medebroeders, zusters en met ons verbonden leken, op dit Paasfeest 2013 groet ik u met de woorden van de Verrezen Heer Jezus tot zijn leerlingen: ”Vrede zij U!”.

Wanneer wij met Pasen de kracht van de Verrijzenis vieren, dan horen wij altijd weer de woorden van de engel tot Maria Magdalena en de andere vrouwen bij het lege graf: “Hij is niet hier, Hij is verrezen!”

De boodschap van de Paasnacht vindt een echo in onze Constituties en Statuten. Als missionarissen moeten redemptoristen “daarom zelf een teken worden voor de mensen en getuigen van de kracht van zijn Verrijzenis bij hun verkondiging van het nieuwe en eeuwige leven” (C. 51). Zoals de H. Paulus verduidelijkt, wordt de kracht van de Verrijzenis ervaren en getoond in het nieuwe leven dat wij leven en verkondigen. Jezus zelf verkondigt: ”Ik ben gekomen opdat zij het leven hebben en wel in  overvloed” (Jo. 10,10b).

Als navolgers van Jezus de Verlosser zijn wij op de eerste plaats geroepen de kracht van zijn Verrijzenis in ons eigen leven te ervaren. Deze ervaring verandert ons zodanig, dat wij zelf in de kracht van de H. Geest leven. Wanneer wij de kracht van de Verrijzenis ervaren en daardoor veranderd worden, dan kunnen wij ook anderen uitnodigen deze ervaring te delen ”in evangelische eenvoud van leven en woord” (C. 20).

Ik geloof, dat dit de grote aantrekkingskracht uitmaakt van paus Franciscus bij de mensen van vandaag. Het geheim van de Verrijzenis is op de eerste plaats het geheim van het leven. In de eerste weken van zijn Petrusambt is paus Franciscus meerdere keren op dit thema teruggekomen, waarmee hij de waarde en betekenis van het dagelijks leven dat wij ervaren met al zijn vreugde en lijden, hoop en kruis, bekrachtigt. Hij spreekt tot ons over een kerk van de armen en voor de armen. Hij spreekt over vriendschap en tederheid, hoop en barmhartigheid, eenvoud en zorg voor elkaar; de wijze waarop hij zich geeft, de tekens die hij stelt, de menselijke gebaren – dat alles lijkt nog sterker te spreken dat zijn woorden alleen, hij verkondigt het evangelie ”in eenvoud van leven en woord”.

”Wat zoekt u de levende bij de doden?”. De boodschap van de beide engelen lijkt zonder meer logisch. Maar vaak vergeten wij haar betekenis voor ons,  vandaag. Het is voor ons vaak verleidelijk met nostalgie terug te kijken naar het verleden. Het is vaak gemakkelijker ons  te verlaten op methoden waarmee wij generaties lang vertrouwd zijn. Wij verzetten ons tegen verandering.

Als redemptoristen, en als degenen die dit charisma delen, zijn wij geroepen en gezonden om het evangelie telkens weer als nieuw te verkondigen (H. Clemens). Het is niet voldoende zich te verlaten op methoden, die in het verleden succesvol zijn geweest, hoe eerbiedwaardig zij ook zijn, die echter de mensen van vandaag niet meer bereiken (C. 14-16). Het is niet voldoende vast te houden aan gebouwen en plaatsen of  ”vast te blijven zitten in situaties en structuren waardoor onze activiteiten haar missionair karakter zouden verliezen” (C. 15). De kracht van de Verrijzenis beweegt ons er toe de tekenen van de tijd te lezen, risico’s aan te gaan en als pioniers moedige initiatieven te ontplooien.

Broeders en zusters, onze jaarlijkse viering van het Paasfeest is een voortdurende uitnodiging tot vernieuwing – een oproep onze hoop, onze harten te vernieuwen. Jezus roept ons op om met Hem naar Galilea te gaan, wààr dit Galilea zich dan ook heden ten dage moge bevinden.  ‘Galilea’ zou een symbool kunnen zijn voor de voorhof van de heidenen, voor die plaatsen  waar verschillende culturen en naties  samenkomen en met elkaar in contact komen.

Moge gedurende deze vijftig dagen van Pasen de Verlosser, geleid door de H. Geest, ook in de toekomst ons, en onze congregatie nieuw leven inblazen! Mogen wij vandaag, verenigd met Maria, de Moeder van Altijddurende Bijstand, steeds dieper de kracht en uitdaging van de Verrijzenis ervaren! Mogen wij in de kracht van de Verrijzenis, altijd weer het evangelie als nieuw met moed en hoop verkondigen!

Uw broeder in de Verlosser

Michael Brehl CssR, Algemeen Overste

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

EEN BEZINING

b.v.v.

Als je eens heel rustig bent,

niet opgeslorpt en geconcentreerd

op een of andere opdracht…

Als je zo eens echt

homo (= mens-) sapiens sapiens kan zijn

(hetgeen gewoon betekent

dat je eens rustig kan reflecteren

over jezelf, en de anderen,

over de wereld rondom, en

over hetgeen media en politiek

je opdringen als belangrijk,

en juist en niet te missen…).

Zo eens even kunnen nadenken…

en de ‘verabsoluteerde zekerheden’

van de zichzelf benoemde

rationaliteit even in vraag stellen

en openkomen voor wat je nog

dieper mens maakt

dan het rechtop lopen

en de cc-inhoud van jouw hersenpan…

Je voelt je hart kloppen

maar verder dan het fysisch proces

is het ook liefdesbekwaam,

brengt het je tot zelfvergeten inzet…

Het heeft gerust aan het hart van God


   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

100 JAAR OEKRAÏENSE MISSIE

P. Hugo Gotink

Op het feest van Sint-Alfonsus 2 augustus 1913 vertrokken de eerste Belgische redemptoristen naar West-Oekraïne : het waren de paters Emiel Van der Straeten en Jozef Schrijvers, vergezeld met de broeders Modest en Hippoliet.  Zij vestigden zich te Univ, een achttal kilometers van de stad Lwiv (Uitgesproken als ‘Dwov’; Polen en Duitsers spraken van ‘Lemberg’). Deze stichting was gebeurd onder impuls van de grote (graaf en) metropoliet Andreas Szeptytsky, die vanuit zijn aartsbisdom Lwiv de met Rome geüniëerde christenen volgens de byzantijnse ritus in West-Oekraïne leidde. Hij was in februari 1913 in Rome geweest bij de generale overste Patrick Murray om de Belgische redemptoristen te vragen voor de inplanting van hun congregatie in zijn aartsbisdom. De metropoliet had immers in september 1910, in Canada, de Belgische redemptoristenmissionarissen aan het werk gezien bij de geïmmigreerde, meestal arme, Oekraïners. Hij was bijzonder getroffen door de ijver van pater Achiel Delaere, die in 1906 naar de byzantijnse ritus was overgegaan om de geïmmigreerde Oekraïense gemeenschap te ondersteunen. Daarom verlangde hij dat de redemptoristen nu ook in zijn aartsbisdom Oekraïense paters zouden vormen om in de parochies volksmissies preken en ook om landeigen paters te kunnen zenden naar de geïmmigreerde gemeenschappen in Canada. Op 24 mei 1913 gaf pater Generaal zijn akkoord en nauwelijks een paar dagen later (27 mei) werd reeds een overeenkomst getekend tussen de Belgische redemptoristen en metropoliet Szeptytsky. Op 21 augustus 1913 ging dan deze nieuwe Oekraïense missie officieel (canonisch van start op het buitengoed van de metropoliet te Univ. In september en november 1913 werden nog enkele Belgische paters naar Oekraïene gezonden.


Maar het begin van deze missie was zwaar: de taal was moeilijk en ook moest men zich de Slavische cultuur én de byzantijnse ritus eigen maken. Heel spoedig kwam er ook nog de miserie van de eerste wereldoorlog bovenop: eerst een korte Russische bezetting, dan Duitse tot 1919. Daarop volgde een Oekraïense  Pools-Russische oorlog; resultaat hiervan was dat West-Oekraïne in 1921 een Pools gebied werd. Ondanks deze grote politieke conflicten konden de paters beginnen met de vorming van Oekraïense redemptoristen. In 1919 werd het noviciaat te Zboiska opgericht. Enkele jaren later begon men met een juvenaat om jongere kandidaten op te leiden. Toen de groep te talrijk werd verhuisde men  in 1923 het noviciaat naar  Holosko. Aanvankelijk werden de eerste Oekraïense redemptoristen voor hun priesteropleiding naar het studiehuis te Beauplateau (Ardennen) gezonden waar ook de Belgische redemptoristen werden opgeleid. Ondertussen kregen in Oekraïne de redemptoristen, naast de vorming van de landeigen redemptoristen ook bekendheid door volksmissies op de parochies en hun retraites aan priesters en zusters. In 1924 telde de Vice-Provincie van Lwiv, onder het degelijk bestuur van p. Jozef Schrijvers, 13 paters, 14 broeders, 8 novicen choristen , 13 broeder-novicen en 43 juvenisten. Met de eerste  Oekraïense redemptoristen  werd in 1927 een stichting ondernomen te Kowel – gelegen buiten het aartsbisdom Lwiv - om te werken onder orthodoxen die zich wilden verenigen met Rome.

Pater Nicolas Czarnecky werd in 1931 tot apostolisch vicaris benoemd in dit nieuw gebied.


In 1933 werd pater Jozef Schrijvers,  toen hij provinciaal benoemd werd van de toenmalige Belgische provincie, vervangen door pater Jozef De Vocht. Vanaf 1934 begon men een eigen studiehuis voor de priesteropleiding in Holosko om de redemptoristische Oekraïense Vice-Provincie  te verstevigen en zelfstandig te maken, want vanaf 1927 waren er geen nieuwe Belgische paters bij gekomen. In 1938 waren er 47 (Belgische én Oekraïense) paters !

Een nieuwe grote beproeving was de bezetting van West-Oekraïne door de Russen in september 1939. Alle Belgische missionarissen werden verbannen en moesten in allerheil Oekraïne verlaten. Daarop volgde met de tweede wereldoorlog de Duitse bezetting en een paar jaar later de communistische Russische overheersing tot in 1989. De eigen Oekraïense redemptoristen kenden een lange kruisweg in een catacombenkerk: huisarrest, controles, vervolging en gevangenschap, onderdrukking en verstrooiing. In het geheim bleven de meeste redemptoristen trouw doorheen ondergrondse en verborgen activiteiten. In onze Belgische communiteiten werd elke dag voor de vice-provincie van Dwov de gebeden … maar veel nieuws sijpelde niet door…


Pas na de val van de Berlijnse muur, in 1989, kon pater Filemon Kurczaba, vice-provinciaal gedurende 42 jaar, zijn in Oekraïne verspreide confraters terug samenbrengen: Ondanks alle beproevingen tijdens de onmenselijke Sovjetdictatuur telden ze toch 3 bisschoppen, 38 paters, 3 choristen, 6 broeders en 6 novicen. Men ondernam pogingen om de deels vernielde kloosters terug in handen te krijgen en alles weer op te bouwen tot een eigen redemptoristische Provincie. In 2009 telde de Provincie van Lwiv 118 leden. In 2013 vierden wij “honderd jaar Redemptoristen in Oekraïne”: een missie, waarvan de wortels liggen in de bezieling en onverpoosde inzet van 27 Belgische redemptoristen en die door de volhardende trouw en durf van Oekraïense redemptoristen is uitgegroeid tot een kerkgemeenschap met gerijpte vruchten.


(Op de oude foto hierboven: Jozef Bala, de eerste Oekraïense priesterkandidaat bij de Redemptoristen)

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   

NIEUWE CHALDEEUWSE PATRIARCH


Gegevens van o.a. KerkNet Vrijdag, 01 februari 2013
en p. Vincent Van Vossel


We zullen in een van de volgende nummers van Geloof en Leven nogmaals uiteenzetten welke ritussen (of ‘kerken) vooral in het Midden-Oosten in eenheid zijn met de katholieke Kerk van Rome. Een van die kerken is in ieder geval de Chaldeeuwse katholieke kerk.




Na het aftreden van de Chaldeeuwse patriarch Emmanuel III van Babylon (Delly, foto hiernaast; op 6 oktober 2012 werd hij 85 jaar), hebben 15 bisschoppen van de Chaldeeuwse katholieke Kerk, vergaderd in Rome, aartsbisschop Louis Sako verkozen tot Chaldeeuwse patriarch. Hij was een van de belangrijkste kandidaten voor de opvolging van patriarch Delly. De prefect van de Congregatie voor de Oosterse Kerken, Leonardo Sandri, zat de bijeenkomst voor. Paus Benedictus XVI emeritus had na het aftreden van patriarch Delly een synode van bisschoppen van de Chaldeeuwse katholieke Kerk samengeroepen.


De nieuwe patriarch

De nieuwe Chaldeeuwse patriarch, Louis Sako, werd op 4 juli 1948 geboren in Zakho, een hoofdzakelijk Chaldeeuws dorp in Irak.  In 1974 werd hij priester gewijd. Daarna was hij verbonden aan de kathedraal van Mosul, totdat hij in 1979 naar Rome werd gestuurd, waar hij aan het Pauselijke Instituut voor Oosterse Studies een doctoraat Oosterse patrologie behaalde. Daarna doctoreerde hij in de Geschiedenis aan de Sorbonne in Parijs. In 1986 keerde hij terug naar Mosul, waar hij aan de slag ging als parochiepriester. Van 1997 tot 2002 was hij rector van het seminarie van het patriarchaat in Bagdad. In 2003 werd hij verkozen tot aartsbisschop voor het Chaldeeuwse archiparchaat van Kirkuk. Patriarch Louis Sako publiceerde verschillende boeken over de kerkvaders. In 2010 kreeg hij de internationale vredesprijs van Pax Christi International als verdediger van de rechten van minderheden in Irak en als pleitbezorger van verzoening en democratisering in zijn land.


Chaldeeuwse katholieke kerk

De Chaldeeuwse katholieke Kerk, met hoofdzetel in Bagdad, is de grootste christelijke Kerk van Irak en is een van de 12 Oosterse Kerken en een van de oudste nog bestaande christelijke Kerken. De Chaldeeuwse Kerk ontstond in 431, na het concilie van Efese. Sedert 1551 erkent zij het gezag van de paus en sinds 1830 is ze met Rome herenigd. Wel heeft ze een eigen kerkstructuur met o.a. bisschoppen in Bagdad, Kirkouk en Mosul, maar ook in Europa en Noord-Amerika en een verkozen patriarch. De Redemptorist pater Bashar Mette is aartsbisschop van Erbil. De Kerk telt naar schatting 1 miljoen gelovigen waarvan er nog nauwelijks 150.000 in Irak verblijven.


Rondom de aanstelling

Op 3 maart kwam de “Melchitische” patriarch Gregorios III al naar Bagdad waar hij voorging in een indrukwekkende Eucharistie (goddelijke Liturgie) in de Byzantijnse kerk. Deze wordt bediend door p. Vincent Van Vossel, Redemptorist, die voor het overige vooral werkt voor de Chaldeeuwse kerk in Bagdad en op het Chaldeeuwse seminarie in Erbil (Enkawa): “Gedurende de mis gaf patriarch Gregorios ons als geschenk een nieuwe grote kelk. Juist bijtijds, want de oude was meer blik dan


goud. Hij was zeer blij met het onthaal en ook de tweede dag toen hij alles eens kwam nakijken viel goed mee”, mailde p. Vincent.

Op woensdag 6 maart had dan in de St.-Jozefkatedraal van Bagdad de aanstelling plaats van de nieuwe “Chaldeeuwse” patriarch Louis Raphael I Sako, in het bijzijn van een heel wat patriarchen, bisschoppen, priesters en een talrijke bonte menigte gelovigen.


Even tevoren had de pas gekozen patriarch in een interview van La Croix gezegd dat alle Irakese christenen in waardigheid moeten kunnen leven in hun land. Hij wil met de centrale regering en de plaatselijke regering van Koerdistan onderhandelen, opdat de christenen worden gestimuleerd om het land niet te verlaten. Wij moeten ervoor zorgen dat zij veilig en waardig kunnen leven.

Ook wil hij werken aan de verstandhouding tussen de verschillende etnische en religieuze groepen in het land.

   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT   
DE VERNIEUWDE WEBSITE  VAN GELOOF EN LEVEN v.z.w.

VINDT U OP: http://www.geloofenleven.be

WELKOM ! Nice to meet You !

God bless you !


   INHOUDSOVERZICHT          TOP DOCUMENT