2011_3

Gilbert Keith Chesterton (1874-1936), Engelse letterkundige en journalist, was een gedreven man die langs illustraties, talrijke boeken en conferenties, de mens wilde verdedigen tegen vrijheidsberovende systemen en tegen uitbuiting door een bezittende klasse (uiteraard zelf hevig voorstander van privé-bezit). Met het oog op die kaste zei Chesterton, in zijn eigen paradox-stijl: “Dieven respecteren het privé-bezit. Alleen willen ze het privé-bezit tot hun eigen privé-bezit maken, zodat ze het nog beter kunnen respecteren.”. In 1922 bekeerde hij zich tot het katholicisme nadat hij jarenlang aarzelde om die stap te zetten, hoewel hij reeds lang sympathie koesterde voor deze Kerk en vaak naar haar positieve kanten verwees.

Dank voor wat ons gegeven is

Met zijn boek ‘Saint Francis of Assisi’ heeft Chesterton ook voor een deel zichzelf beschreven. 'Voor een deel', want hij was alvast niet een groot asceet, wat de kleine arme, de Poverello, wél was natuurlijk. De ascese van Chesterton heeft er waarschijnlijk in bestaan dat hij – zoals een vrouw, die een kind in haar schoot draagt – enorm veel tijd en aandacht gaf aan het stilaan tot stand laten komen van een zeer groot aantal publicaties en boeken, die zich eerst vormden in zijn gedachten en die hij daarna op papier zette en ervoor zorgde dat ze gedrukt en verspreid geraakten…

De ‘Bond zonder Naam’ gaf ooit een spreuk uit: ‘Dankbaarheid is het geheugen van het hart’. Dankbaarheid is ook een van de kenmerken van Chestertons karakter: het besef dat we mogen leven vanuit de positieve toewending van God en mensen, het besef en de waardering voor alles wat ons geschonken wordt in het leven zoals de schoonheid van de natuur, de liefde, de vriendschap, het leven, het gevoel van geborgenheid, het geloof…

Grammatica van de dankbaarheid

Kardinaal John Henry Newman, sedert kort zalig verklaard, heeft ooit een boek geschreven ‘Grammar of Assent’, hoe mensen ertoe komen om stilaan Ja te zeggen - ook met het verstand - op de zich openbarende God. Chesterton, mag je wel zeggen, zou ooit een boek kunnen geschreven hebben ‘Grammar of thankfulness’, ‘Grammar of gratitude’, een grammatica van de dankbaarheid. Dankbaarheid, een van die deugden die een mens echt mooi maken! ‘Hij begreep tot in haar diepte de theorie van het dankzeggen, en haar diepte is een bodemloze afgrond’.

Dankbaarheid schept vreugde

Waarschijnlijk is dankbaarheid ook het mooiste geschenk dat we aan een mens kunnen geven. In zijn ‘Sint Franciscus’ omschrijft Chesterton het dankzeggen als een plicht en een vreugde en tussendoor geeft hij aan dat wij niet zozeer de 'mensheid' moeten beminnen, maar ieder 'afzonderlijke mens'. Als een dankbaar mens in het leven staan is de roeping van ieder gelovige; je maakt er anderen blij mee. Maar het geeft ons zelf ook een diepe vreugde. Deze dankbaarheid mogen we uiten tegenover elk medemens, om elke gave, om elk klein gebaar, soms zelfs gewoon omdat hij daar is, maar op de eerste plaats tegenover God, de Ander, aan wie we alles te danken hebben, ons verleden, ons heden en onze toekomst. Leven in dankbaarheid, voortdurend dankzeggen. Het geloof veroorzaakt de vreugde van het leven want het toont ons de vele redenen tot dankbaarheid tegenover God en tegenover de mens, die naar zijn beeld is geschapen.

Bewustwording en beslissing

Dankbaarheid schept inderdaad vreugde, schept leven voor je medemensen; ze geeft de mens aan wie je uw dankbaarheid uitspreekt, verse moed om door te gaan. Als iemand u ‘oprecht’ dankt, tilt u dat op, geeft dat een injectie tot nieuw engagement, tot nieuwe en edelmoediger inzet.

Hoeveel moeite kost een eenvoudige (maar oprechte!) “dank u”? Het komt er enkel op aan ons bewust te worden van wat God voor ons betekend heeft en wat Hij voor ons is en doet en dat we ons bewust worden van wat mensen voor ons doen en betekenen om dan in oprechtheid en blijgezind ‘dank u’ te kunnen zeggen.

'Brengen wij dank aan de Heer, onze God, Hij is onze dankbaarheid waardig!'
Laten we in dankbaarheid leven om alles wat mensen gemaakt hebben en waarmee ons huis gevuld is, en danken we de concrete mensen met wie we in contact komen, om alles wat ze voor ons zijn en voor ons doen.

Een dankbaar mens is een mooi mens.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

CATHARINA VAN SIËNA

Red.

Invloed

Voor wie haar wat kent is Catharina van Siëna een vrouw met haar op de tanden. In de Kerk van haar tijd nam zijn geen blad voor de mond, al wist zij, met haar vrouwelijke intuïtie, het altijd wel zo te doen dat de hooggeplaatste mannen aan wie ze haar brieven richtte, voldoende stroop aan de baard gesmeerd kregen zodat zij dan de kans kreeg hen tussendoor ook de ongezouten waarheid op te dienen. Overvloedig veel resultaat heeft ze niet altijd gehad. Maar voor insiders is haar grootste verwezenlijking dat ze de paus, die toen in Avignon verbleef en daar – mede door manipulaties van de Franse koning – maar niet weggeraakte, toch in Rome heeft gekregen. In Avignon was immers ook een hele schaar Franse kardinalen gehuisvest (‘huis’ is een lelijk woord voor al de paleizen die ze daar lieten bouwen en voor de hofhoudingen die ze zich konden permitteren); die wilden niet weg uit Frankrijk om zich dan – je ziet dat van hier! - in dat onrustige Rome te gaan vestigen en daar de speelbal te worden van onbetrouwbare Romeinen en internationale (soms anti-Franse) invloeden…

Maar Catharina kreeg het dus voor elkaar. De paus stelde in haar zijn vertrouwen, al liep hij daar in Rome heel wat blauwtjes op bij zijn taalvaardige Romeinen en de vele rivaliserende Italiaanse stadsstaatjes en werden zijn strenge hervormingspogingen bovendien helemaal niet gesmaakt door heel wat kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. Maar dat terzijde.

Intercessie

Er is een aspect in het leven van Catharina dat me telkens opnieuw trof. Haar diep inleven in het lijden van personen en van de kerk en zelfs in internationale toestanden en hoe ze, met dat alles in haar hart, naar de Heer gaat. Dat begint op kleine schaal toen ze nog een vrij verborgen leven leidde. Hier moet ik wel even tussendoor vertellen dat Catharina vrij vroeg een sterke relatie had met God, met Christus en dat de Heer zich vrij veel aan haar openbaarde in visioenen en extases. Dat moeten wij er maar bijnemen. Maar in die al persoonlijke en sterke ontmoetingen met de Heer bracht ze naar Hem ook de voorbeden, de noden en de zorgen, die mensen aan haar hadden toevertrouwd. En zij, zij bad, zij bleef in roerloos gebed, en in die tijd werd zijzelf als het ware verteerd, brandde ze op en… was het resultaat dat iemand genas, of zich bekeerde, of dat er weer vrede kwam tussen mensen of steden. Ooit bekende ze echter aan haar geestelijke leidsman die haar een zondaar had aanbevolen die dan ook verzoend met God was gestorven: “Niemand mag er zich over verwonderen dat ik alle zielen zozeer bemin. Want ik heb haar waarlijk duur gekocht, omdat ik immers om harentwille bereid geweest ben in de wereld te blijven, gescheiden van mijn Heer”.

Liefdevolle invloed op Gods hart

Dit is natuurlijk wel een heel sterk staaltje van haar liefde voor het heil van de mensen – een afstraling van wat Gods Zoon in de Menswording... heeft ondernomen. De grond van de zaak zat zo in elkaar: zij – uiteraard door Gods genade – trachtte volledig voor God te leven, Hem lief te hebben, heel haar leven in zijn dienst te stellen. En terwijl zij aan Zijn hart rustte in de beschouwing, droeg ze ook de intenties van de mensen, de Kerk, de wereld naar zijn hart. Een sterk getuigenis is tot ons gekomen langsheen haar biechtvader, de dominicaan Raimondo della Vigne, die haar hulp inriep voor een grote weldoener, Messer Matteo Cenni Fazi, rector van het Misericordia-hospitaal, dat op dat ogenblik vol lag met slachtoffers van de pestepidemie in Siëna. Raimondo ontmoet Catharina die juist blij en rustig terugkwam van de Casa della Misericordia, hij verwijt haar bitter: “Moeder, wilt gij die man van wie wij zoveel houden en die zoveel goed doet, laten sterven?” Catharina schudde het hoofd: “Wat zegt gij toch? Gelooft gij dat ik ben als God en een sterfelijk mens van de dood kan redden?” Maar Raimondo bleef even bitter: “Dat kunt gij zeggen aan wie het geloven wil, maar niet aan mij, want ik ken uw geheimen; ik weet heel goed dat gij van God alles krijgt waar gij in het binnenste van uw hart om bidt.” Catharina glimlachte: “Verheug u dan, want deze keer zal hij niet sterven.”

Haar hele leven zit vol van die gebedsverhoringen tijdens haar extatisch bidden. Twee ruziënde families waren akkoord om zich, op vraag van Catharina, met elkaar verzoenen. Een van de twee partijen verscheen echter niet op de afspraak, zodat de andere partij zich nog meer beledigd kon voelen. Maar Catharina zei:“Willen zij mij niet horen, dan zullen zij gedwongen worden naar de almachtige God te luisteren.” Ze begaf zich naar het hoogaltaar en knielde. Zij lag onbeweeglijk in extase; kort daarna kwamen de Tolomei’s en de Rinaldini’s door een zijdeur tersluiks de kerk binnen. Het scheen hen als was de knielende vrouw voor het altaar door een zeldzame lichtglans omgeven. Zij legden heel de zaak in haar handen en de verzoening kwam spoedig tot stand.

Onze priesterlijke taak als voorsprekers

Wat was dus het geheim van Catharina? Rusten aan het hart van de Heer, met veel liefde en vertrouwen, met in je hart de vragen om heil voor de mensheid; daarbij was zij gewoon aan de Heer te vragen dat Hij de kwalen of straffen die voor de bewuste personen waren, op haar zou laten neerkomen. Een heilige kan zich tot zulke voornemens uitgenodigd weten...

Wij zijn natuurlijk maar kleine en onvolmaakte christenen in vergelijking met deze grote heilige. Maar we zijn toch gedoopte christenen en het is dan ook de priesterlijke taak van alle christenen om bij God ten beste te spreken voor onze broeders en zusters, de mensen, en voor de Kerk, onze moeder. Het is goed ons van deze taak meer bewust te worden en ze opnieuw en sterk ter harte te nemen. Voor wie bidt u vandaag?

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

SINAASAPPELEN TOEN EN NU

Een late bezinning bvv

Sinaasappelen in Nederland

Tijdens een evangelisatievorming door een internationaal team – ik heb het vroeger wel eens verteld – werden we in Den Haag erop uitgestuurd om te gaan “getuigen van Gods liefde” voor de mensen. Zonder geld, een hele dag zien door te komen en te evangeliseren. Het was boeiend én vermoeiend. Gelukkig had ik een vlotte jonge Oegandees als partner die, vooral tegenover zwarten die hij steevast toeriep: “Hello Brother!”, heel vlot overkwam. Mijn sterkste getuigenis – vond ik – kon ik brengen naar een kleurlinge die met een paar kleine gasten uit het venster van de eerste verdieping keek. Ze was gelovig, zei ze, maar ze had toch heel wat tegenslag. Ik heb naar boven kunnen roepen dat zij ook door God bemind was en dat Hij haar vast niet in de steek zou laten en dat wij voor haar gingen bidden onderweg en ’s avonds met een hele groep christenen haar zorgen bij God zouden brengen.

Iemand die we ontmoetten gaf ons een paar gulden – de Euro was nog niet uitgevonden - zodat we ons een kleinigheid konden kopen, want het evangeliseren had ons toch wat hongerig gemaakt. En dan gebeurde het...

In een volkswijk hadden wat kinderen van allochtone afkomst gezien dat we briefjes uitdeelden aan mensen met wie we in gesprek waren en ze moesten ook zo’n briefje hebben. Daar stond Christus op afgebeeld en wat araabse tekst die sprak over Jezus’ liefde voor ons. Wij legden dat wat uit aan die kinderen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Zij begonnen op hun beurt ons te ‘islamiseren’. “Je moet moslim worden meneer, dan kom je later in het paradijs, en daar krijg je dan sinaasappelen, en ananas en koekjes, zoveel je maar lust, elke dag…” Ik zei dat ik in het paradijs geen sinaasappelen moest hebben maar dat ik alleen zou willen dat ik de vriend van Allah zou mogen zijn, meer verlangde ik niet…

“Maar allee, en die sinaasappelen…” Nee, ik wil alleen dat God me gaarne zou zien en dat ik zijn vriend mag zijn.

Sinaasappelen hier en nu

Dat voorval is vele jaren geleden. Om een of andere reden dacht ik er gisteren aan terug. En toen voelde ik me plots voor de vraag gesteld: En vind je dat hier en nu ook het voornaamste: dat God je gaarne zou zien, dat je vriend mag zijn van God ? Niet alleen later, maar hier en nu? Stel je die vriendschap boven de sinaasappelen en al dat andere, vaak oppervlakkige waar vandaag je hart naar uitgaat en dat je met zoveel toeleg nastreeft? Er zijn een hele hoop dingen die we moeten doen en die we nodig hebben; God heeft ons op deze aarde geplaatst om daar te leven en onze verantwoordelijkheid op te nemen. Maar is zijn verlangen onze eerste zorg? Is het devies van sint Bernardus ook mijn devies: God eerst gediend! Messire Dieu, premier servi ? En die vriendschap met God en dat leven voor God, dat is inderdaad niet pas voor later, over de dood heen, dat zou nu net hetzelfde moeten zijn. Laten we daar maar direct aan beginnen.

Eerst God. De sinaasappelen, daar zal dan nog wel tijd voor zijn. Alles op ZIJN tijd.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

JAPAN

Info o.m. van Kerknet (Radio Vaticaan en Zenith) Zaterdag, 14 mei 2011

Wij hebben zo’n gedacht over Japan als een heel welvarend land, dat tot voor kort het Westen overspoelde met allerlei automerken, ja, zo’n groei-economie die alle problemen aankan… Maar dat land heeft ook zijn regelmatige aardbevingen en overstromingen… En nu was er die geweldige aardbeving met eraan gekoppeld een niet te onderschatten tsunami. Deze twee natuurfenomenen zorgden dan tenslotte voor een ernstige kernramp doordat in verscheidene modules van een kerncentrale splijtbrandstof aan het smelten ging en men onvoldoende koelwater op een veilige wijze kon inbrengen. Een milieuramp die het spook van Tsjernobyl weer in ons geheugen oproept. Resultaat van dat alles is in ieder geval: tienduizenden (!), hele gezinnen, jong en oud, hebben hun huizen moeten verlaten vanwege de atoomstraling. Enorm veel jobs gingen verloren, mensen speelden huis en eigendom kwijt, naast het verlies van zoveel dierbaren door de tsunami; er is geweldig veel pijn en ellende.

Nog altijd telt de regio van Tohuku 130.000 vluchtelingen. Op televisiebeelden zagen we hoe de kuststreek zwaar getroffen werd door de tsunami. In Sendai organiseerden de bisschoppen van Japan een opvangcentrum. 500 vrijwilligers staan er in voor de opvang. Volgens een seminarist uit Tokio verloopt het ruimen van het puin noodgedwongen heel langzaam: “Voordat de grote middelen worden ingezet, moet eerst naar lichamen worden gezocht. Bovendien zouden persoonlijke eigendommen niet meer gerecupereerd kunnen worden na de inzet van bulldozers.”

Katholieken vormen in Japan slechts 1% van de bevolking. Toch genieten zij er grote waardering voor hun inzet in het onderwijs en ... voor hulpbetoon. Japanners vinden wel eens dat ieder maar voor zichzelf moet zorgen. Maar Jezus heeft ons iets anders geleerd. Bisschop Hiraga Tetsuo van Sendai riep katholieken tijdens zijn paaswake op om hun inspanningen voor de kleinsten en meest kwetsbaren te verdubbelen. Toch blijft de situatie van vele overlevenden precair. Vooral ouderen gaan gebukt onder angst en kunnen hun normale leven slechts moeilijk hervatten.

Kardinaal Robert Sarah, sedert 2010 voorzitter van Cor Unum, is op 13 mei als pauselijk gezant in Japan aangekomen om de getroffen bevolking in Japan een hart onder de riem te steken. Hij bezocht er ook opvangcentra van Caritas voor daklozen. In dit toch welvarend land verbleven immers twee maand na de verschrikkelijke natuurramp nog ontelbaar veel inwoners in een tijdelijk onderkomen.

Hulporganisaties zoals Caritas en Kerk in Nood/Oostpriesterhulp blijven ons de uitnodiging van Paulus in herinnering roepen:

“Zij die in God geloven, moeten zich beijveren

de eersten te zijn bij elk goed werk.

Dat is voor hen een ereplicht

en de wereld zal er wel bij varen” (Brief aan Titus 3,8b).

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

PAUS OVER FINANCIËLE MARKTEN...

Bericht van KerkNet/Zenit 19 mei 2011

Tijdens een toespraak tot de deelnemers van een internationaal congres te Rome naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de sociale encycliek ‘Mater et magistra’ viel paus Benedictus XVI fel uit naar de hebzucht, het ongelimiteerde streven naar winst en de ongelijkheid in de wereld. Benedictus XVI riep op om de sociale en culturele ongelijkheid te overwinnen en benadrukte de universele bestemming van goederen.

De paus was kritisch voor de gebruiken van de internationale financiële markt; Hij stelt vast dat men na de financiële crisis opnieuw is teruggekeerd naar kredietovereenkomsten, die ongebreidelde speculatie opnieuw mogelijk maken. “Die speculatie wordt nu ook uitgebreid tot water, voedsel en stukken land. Arme mensen drijft men zo in nog grotere ellende.”

Paus Benedictus wees nog op de nefaste gevolgen van de stijgende energieprijzen voor mens en milieu.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

WAAROM ICONEN SCHRIJVEN? Katrijn Vanhellemont

'Waarom schrijf je iconen?’

Deze vraag stelden we aan Katrijn Vanhellemont. Reeds enige jaren legt ze zich toe op het schrijven van iconen. ‘Schrijven’, noemt men het in het Oosten, omdat je in het iconen schilderen een hele geloofsrijkdom tot uitdrukking brengt doorheen traditionele vormen en kleuren. Je schrijft in feite de geloofbelijdenis uit en het is ook een hele spirituele tocht. We laten Katrijn aan het woord over haar weg die tot het schrijven van iconen leidde en wat haar erbij bezielt.

Het is niet eenvoudig om een antwoord te geven op de vraag hoe het komt dat ik iconen schrijf, eigenlijk haast onmogelijk en op zijn minst onvolledig. Misschien gaat er een hele vooronderstelling aan vooraf, beginnende vanaf het doopsel om een antwoord te kunnen geven maar ik zal mij bij de concrete feiten houden.

Een weg zoeken

Ik heb in 1984 een diploma behaald aan het hoger instituut voor beeldende kunsten te Gent met aansluitend een didactisch getuigschrift. Enige tijd later ben ik in contact gekomen met iconen en sindsdien kan ik ze niet meer wegdenken uit mijn leven.

Ik maak niet zoveel iconen, de onzekerheid, de schroom en de afdwaling van het gebed spelen de boosdoener. Daarbij komt natuurlijk ook het begrip tijd, ik werk deeltijds als familiaal helpster bij het O.C.M.W. om me sociaal te engageren en om de nodige centjes.

Na mijn studies aan het St.-Lucasinstituut wist ik niet goed meer welke kant op. Ik heb monumentale kunst gevolgd en maakte (grote ) werken in een mengeling van zand, water en pigment. Ik wilde met zo weinig mogelijk middelen een innerlijke gesteltenis uitdrukken, een verlangen naar rust, harmonie, evenwicht enz. door middel van materie, compositie en vorm. Die visie evolueerde zodanig dat er niets meer overbleef… De grote leegte dus.

De weg van de iconen

Op mijn werken was er niets te zien, enkel een ervaren van rust, verstilling, maar zonder inhoud, althans niet duidelijk. Ik ben dan naar de deken van mijn parochie gestapt om te vragen of ik iets kon doen voor de gemeenschap. Hij heeft mij doorverwezen naar de priester-iconenschrijver E.H. Jos Opdebeeck, die hulp kon gebruiken voor de iconostase waaraan hij bezig was. Hij was in de leer geweest bij Pr. R. De Caluwé. Ik zie het als een groot voorrecht dat ik bij hem de techniek mocht leren, zo kon ik de versiering rond enkele iconen maken. Later heb ik mijn eerste icoon gemaakt door hem na te volgen : de Moeder Gods van het teken. Dat was in 1988 te Geel; sindsdien zijn de iconen een constante gebleven in mijn leven. De schoonheid van zijn iconen blijven mij altijd voor ogen. In 1990 ben ik verhuisd naar Gent, heb ik een iconencursus gevolgd in Frankrijk en zo doe ik verder, tastend en zoekend naar een techniek en koloriet om mooie iconen te kunnen schrijven.

Dat zal echter ook afhangen van mijn meditatiegehalte en gebedskwaliteit en het leven zelf in navolging van Jezus Christus .

Vanuit gebed

Iedereen die vertrouwd is met iconen, weet dat zij gebed zijn. Gebed is de absolute voorwaarde om een goede icoon te kunnen schrijven, mooie iconen zijn de vrucht van een intens gebedsleven, vandaar ook mijn bescheiden bijdrage want ik heb meerdere periodes dat ik niet tot het zaligmakende gebed kom. Ik moet mezelf dikwijls verplichten om tijd te maken voor God en tegelijkertijd is God nooit uit mijn gedachte alsof Hij mij altijd ter verantwoording roept en dan tracht ik een antwoord te geven ( zoals op uw vraag ) met vallen en opstaan. Ik meen soms dat het schrijven der iconen beter in handen blijft van priesters, monniken voor wie het een gevolg is van hun roeping, doch…..enkele bedenkingen. Gods barmhartigheid is oneindig, Zijn Liefde kent geen grenzen. Het is ook zo dat ik die Liefde, de genade, ervaar naargelang de icoon vordert. Het is het zuiverste geluk, eigen aan een nieuwe schepping, maar niet zonder inspanning, het blijft een opgave die ik niet kan of wil weerstaan. Dus logisch gevolg: ik zal mij altijd blijven richten tot iconen om naar Christus te gaan want zo ervaar ik dat Hij naderbij komt of kom ik naderbij, de relatie is er in ieder geval. In het proces, in de opbouw van de icoon is er die mysterieuze stilte, vrede en harmonie. Als ik goed bid is het als een goede liturgie, die de ziel wakker maakt en pure schoonheid schenkt, dat Hij aanwezig is.

Verdieping en achtergrond

Het is die schoonheid die mij bekoorde en in beweging heeft gebracht toen ik voor de eerste keer een icoon zag en nog meer toen ik zelf een eerste icoon maakte, nu zeg ik bewuster: een icoon wordt geschreven want in den beginne was ik helemaal niet theologisch onderlegd, nu begrijp ik des te meer wat het betekent: de bijbel wordt uitgebeeld of het woord getekend, het Woord is vlees geworden, het licht is in de duisternis gekomen. Alles krijgt betekenis in en door een icoon: in de materie, de vorm, kleuren en het principe Licht. Door middel van al deze elementen werd ik bekoord. Het verhaal over God is pas later gekomen, de theologie kon niet uitblijven alsook de literatuur rondom iconen.

Ik voelde dan ook de noodzaak om verder aan geloofsverdieping te doen en ben nu het tweede jaar les aan het volgen aan het HDGI te Gent . Het loont de moeite om op zoek te gaan naar wat er aan de schoonheid voorafgaat ! en wat er het gevolg van is !

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

ICOONCURSUS VOOR BEGINNERS

KERK GEVISEERD Ben Van Vossel

Vogelvrij voor media en ‘humoristen’

Het kindermisbruik heeft de laatste paar jaar de hoofdlijnen gehaald van de media en zelfs van de politieke kalender. Kindermisbruik is goddank voor de meeste mensen nog altijd iets weerzinwekkends. Gelukkig is er in ons land de Kamercommissie die zich over die zaak gebogen heeft met veel toeleg en engagement. Het was misschien niet doenbaar om naast de pedofilie door geestelijken in de (katholieke) kerk ook alle andere middens onder de loupe te nemen waar zich kindermisbruik heeft voorgedaan en zich voordoet; iets wat nu stilaan meer en meer in de openbaarheid komt. Als een Geert Hoste naar het einde toe van zijn Nieuwjaars-conférence met nadruk stond uit te schreeuwen ‘maar ze moeten van onze kinderen afblijven!’ bedoelde hij meer bepaald de priesters en andere katholieke geestelijken … Onze kranten en andere media hebben er dan nog meer dan een schepje bovenop gedaan. De hele kerk werd, in de persoon van bisschoppen en religieuze oversten, kop van jut. Ik kan die verontwaardiging begrijpen. Ze leeft ook in mij en vermoedelijk in elk lid van de kerk. Hopelijk heeft die verontwaardiging een positief gevolg naar de slachtoffers toe, ook als ze ondertussen reeds volwassen zijn.

Het echte doel niet verwaarlozen

Maar ik hoop dat ieder van ons er zich toch ook bewust is dat, met heel de rancuneuze hetze tegen de kerkelijke verantwoordelijken en heel de kerkgemeenschap, al het goede dat de kerk ooit heeft gedaan en doet ook mee onder tafel wordt geveegd. Bovendien is daarmee nog niets gedaan is aan dat veel wijdere probleem van de pedofilie in de gezinnen en families en door allerlei andere instanties. Het misbruik in families is een nog veel gevoeliger probleem dan het geschut te richten op een of andere geestelijke. Wie van ons gaat zijn vader, broer, oom, opa aanklagen bij de justitie? Welke buitenstaander merkt dat misbruik op? Welk jong of volwassen slachtoffer gaat dat misbruik kenbaar maken aan de Kamercommissie voor misbruik (maar dan niet meer enkel ‘binnen de kerk’)? Misbruik binnen het gezin of de familie rapporteren snijdt vermoedelijk dieper in je vlees dan een ondertussen overleden of bejaarde geestelijke beschuldigen van zo’n pathologisch en crimineel feit.

Wij kunnen maar hopen dat dit veel grotere en op ruimere schaal nog bijna niet aangepakte probleem met inzet van heel wat psychologen en deskundigen, op een zodanig respectvolle en laagdrempelige manier kan aangevat worden dat slachtoffers een stuk erkenning en heling kunnen vinden van deze totnogtoe even verborgen en nog ruimer verspreide kwaal dan het misbruik door geestelijken.

Mobilisatie blijft actueel

Anno 2011 kijken we natuurlijk met andere ogen, met andere kennis en invoelingsvermogen aan tegen de kwaal van de pedofilie. We hebben ook enig inzicht gekregen - o.m. door het ophefmakende interview door VT4 van Roger Vangheluwe dat als disclosure overduidelijk was voor de pathologische manier van denken van pedofielen. Dat de kerk - en de hele samenleving - zich decennialang minder bewust waren van die ziekelijke manier van denken van de pedofiel kan ons tot enige mildheid aanzetten met betrekking tot allerlei instanties die in het verleden in contact kwamen met feiten van pedofilie. Maar met de huidige kennis die we hebben opgedaan moeten verantwoordelijken én de samenleving nu alerter en kordater optreden naar de daders toe en tegelijk heel lucied zoeken naar preventie, vroegtijdige detectie en aangepaste opvang van slachtoffers… Hoe gaat men dit nu aanpakken? De kerkverantwoordelijken hebben goede voornemens gemaakt. Welke andere instanties volgen...?

Dan zal het leed van de slachtoffers, maar ook de pijn van de hele kerkgemeenschap, veroorzaakt door de daders en door sommige kwaadwillende media, die eerder de kerk (en haar verhoopte financiële drooglegging) in het vizier hadden, toch tot enig positief resultaat geleid hebben.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

GODSDIENSTVRIJHEID Red.

Gulden middenweg niet gewaardeerd

Het is me al vaak opgevallen dat christenen in het maatschappelijk leven gemakkelijk uitgescholden worden als ‘noch mossel noch vis’, mensen die geen standpunt willen innemen. Even vaak is het me opgevallen dat dit hoofdzakelijk komt doordat een christen bijna automatisch de ‘gulden middenweg’ zoekt, iets waar ‘radicalen’ een weerzin van hebben omdat hun eigen radicale oplossingen dan minder kans maken om door te breken. In een tijd toen liberalen en socialisten de twee uitersten vormden op het sociaal-politieke vlak, had je dan het christelijk standpunt dat zowel voor het privaat bezit gewonnen was, maar tegelijk de sociale dimensie, de verantwoordelijkheid van de bezittende klasse en de solidariteit met de arbeidende bevolking, speciaal met de armen, verdedigde. Zo kregen de christenen verwijten vanuit beide kampen.

Verdraagzaamheid én vraag om respect

Het leven en het samenleven vraagt trouwens vaak om nuancering, relativering. Ik las onlangs het boek “De droom van Tibhirine. De erfenis van de zeven vermoorde trappisten”, nadat ik op een DVD de film ‘Des hommes et des dieux’ had gezien. Een prachtfilm! Vooral de abt van die trappistengemeenschap daar in Algerije ontwikkelde een geweldige eerbied voor de Islam. Maar waarschijnlijk was het nog fundamenteler: hij zag God in ieder mens, ook in de moslim, zelfs in het toen door weldenkenden verafschuwde F.I.S.

Anderzijds komen er vanuit christelijke hoek heel wat klachten over uitgesproken achteruitstelling en zelfs vervolging van christenen door moslims, en anderen. Bij de minste verdachtmaking door om het even wie, komt bv. in moslimlanden, maar ook in Hindoemiddens, de haat tegen christenen naar boven. Een gerucht over een gevangen vrouw in een christenkoptische wijk van Cairo: 18 doden en twee kerken in brand! En dit na de zogenaamde democratische revolutie… Enerzijds wordt door kerkverantwoordelijken opgeroepen tot verdraagzaamheid, respect en aandacht voor allochtonen, maar anderzijds moet men ook geregeld het geweld tegen christenen aanklagen.

Godsdienstvrijheid: fundamenteel recht

Op 5 mei j.l. riep Paus Benedictus XVI in een boodschap aan de Pauselijke Academie voor Sociale Wetenschappen de staten op tot erkenning van het fundamenteel recht op godsdienstvrijheid en tot de bescherming ervan en zo nodig ook de bescherming van religieuze minderheden: “Hoewel de vrijheid van eredienst en godsdienstvrijheid erkend en beschermd worden door de internationale gemeenschap, komen deze fundamentele rechten in gevaar door een mentaliteit en gedachtenstromingen die de vrije beleving van godsdienst willen beletten”, aldus de paus.

Er werd op dat congres door wetenschappers verwezen naar het verwijderen van kruisbeelden in West-Europa, de blasfemiewetten in Pakistan, de vervolging van Bahai in Iran en het vermoorden van christenen in Pakistan, India en andere landen. Religieuze onverdraagzaamheid lijkt vooral sinds 2007 sterk toegenomen. Volgens Mary Ann Glendon, de voorzitter van de academie, leeft 70% van de wereldbevolking in landen waar de godsdienstvrijheid aan banden wordt gelegd. Gelovigen zijn niet enkel slachtoffer van discriminatie, geweld en vervolging, maar vaak ook van subtielere vormen als sociale intimidatie of een agressief en onverdraagzaam secularisme.

Kritische stem uit het Midden-Oosten

Nog op 5 mei ll. stelde dan weer de Grieks-Melkitische patriarch Gregorios III Laham van Antiochië ernstige vragen bij het democratisch karakter van de omwentelingen in het Midden-Oosten. In het Westen hebben we die omwentelingen met sympathie begroet: dictators die vallen, jonge mensen die een oude dictatoriale kaste de kast indrijven… En overigens hebben ook christenen zich samen met moslims voor die veranderingen ingezet op gevaar van hun leven.

Hij beweert dat “onze Arabische landen niet klaar zijn voor de revolutie, zelfs niet voor een democratie naar Europees model vanwege de sociale, godsdienstige en democratische structuren en het zeer verscheiden, maar beperkt pluralisme.” Streef naar vrede in het Midden-Oosten, spoor de Arabische leiders aan tot echte ontwikkeling, zegt hij: “Eis een duidelijk en moedig plan, maar stimuleer de revoluties niet!”.

Zijn vrees is bovendien dat christenen het eerste slachtoffer zullen worden van de revolutie, niet enkel in Syrië maar in de hele Arabische wereld: “De toekomst steunt op dialoog, solidariteit, een mentaliteitsverandering en maatschappelijke vorming en niet op revolutie, bloed, geweld of de chaos en wanorde die door geweld en fundamentalisme wordt veroorzaakt.”

Bij wijze van conclusie

Als christenen moeten wij de ontwikkelingen in het Midden-Oosten met aandacht volgen, opkomen voor een rechtvaardige behandeling van “democratische” opposities, wellicht ook optreden als op aperte wijze de menselijke rechten geschonden worden…, maar anderzijds moeten wij ook de rechten van de christenen en andere minderheden verdedigen. Dit moeten we in de openbaarheid brengen in onze geseculariseerde landen (Vlaamse politici nemen wel eens het voortouw in het ontkennen van de christelijke wortels van Europa) om dan ook met recht steun te gaan verlenen aan “democratische” omwentelingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Het wordt een hele klus om de islamitische en hindoïstische volksmassa’s bewust te laten worden van de even “democratische” rechten van minderheden (“demos” = volk ). Maar was (is?) dat ook niet een groot probleem in de communistische volksdemocratieën (Sovjetunie, Albanië, China, Cuba…), de vroegere christelijke staten in Europa, de fascistische en eng nationalistische staten?

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

EEN CHRISTELIJKE RADIO

Vlaanderen is een verheidenst land en er is weinig mogelijkheid voor een christen om een omgeving te vinden waarin zijn geloofsovertuiging gerespecteerd wordt en waar ze enige steun vindt. Er zijn natuurlijk nog enkele katholieke publicaties van enige invloed o.m. Kerk en Leven, Tertio en enige (vroegere) spiritualiteitstijdschriften en een paar pogingen op de sociale media, maar in de andere media moeten wij het stellen met programma’s “voor derden”, vaak op onmogelijke uren of zo af en toe eens een artikeltje, louter om hun krant of tijdschrift ook aan christenen verkocht te krijgen. Daarom zijn we wàt blij dat “Radio Maria” in een leemte is komen voorzien. Radio Maria bestond natuurlijk al langer, heeft wel wat contestatie achter zich (dat was te verwachten als je tegenstroom gaat) en het is onze wens en onze verwachting dat velen zullen gaan afstemmen op Radio Maria.

Onlangs is er nog dit gebeurd dat Radio Maria (die reeds te horen was in Nederland en Vlaanderen op de middengolf, AM 675, op internet, 24 uur per dag, 7 dagen per week) door overname van Exqi FM nu op deze band te beluisteren valt. Een geweldige stap voorwaarts, ook en vooral wat de kwaliteit van het signaal betreft. Op 18 april ging men van start met deze Vlaamse verankering en de eerste plaat was “Benedictus dominus Deus” (“Geprezen zij God de Heer”) van Roland Faustin.

Radio Maria wordt in de ether gehouden door een wereldwijd netwerk van meer dan 50 zenders: de “World Family of Radio Maria”. De bedoeling is echter niet dat wij nu alleen maar gaan profiteren van dit sterke aanbod, maar dat wij ook financieel gaan instaan voor Radio Maria Nederland/Vlaanderen. Een uitnodiging tot ieder van ons.

Radio Maria dus. ’s Morgens vroeg kan je al gewekt worden door je klokradio met de Dagezing en de Lauden uit het brevier. Het zijn soms niet de meest opgewekte stemmen, maar kom, je herkent er de psalmen is, ze nestelen zich stilaan in je geheugen. De lezingen brengen je thuis in het Woord van God en in wat de Kerk (Moeder en Leermeesteres) vandaag graag onder je aandacht wil brengen. Je kan de Eucharistie mee beluisteren als je zelf niet lijfelijk naar de Eucharistie kan gaan. Het rozenhoedje kan je meebidden. Je krijgt ook heel wat muziek en christelijke liederen voorgeschoteld. En je hebt recht op getuigenissen en degelijke onderrichtingen. Toegegeven, alles is niet van hetzelfde niveau, er zijn zaken die je wel eens tegenstaan, maar er is echt veel goeds. Ook en vooral de kindercatechese in de vooravond (rond 18 u., me dunkt). Dat is nog eens echte catechese en omzeggens professioneel. Als je daar jouw kleuters en kinderen zou kunnen aan interesseren...

We geven hier de FM-frequenties voor Vlaanderen (je zal thuis of in je auto de juiste frequentie moeten opzoeken; eens gevonden is het plezierig om in je auto van bij het starten je 'favoriete' programma te horen):

Regio Frequentie

Aalst 90.0 FM

Antwerpen 104.6 FM

Antwerpen Zuid 107.4 FM

Blankenberge 107.6 FM

Brugge 105.3 FM

Brussel 94.6 FM

Genk 105.4 FM

Gent 96.3 FM

Hasselt 106.1 FM

Kortrijk 92.7 FM

Leuven 104.2 FM

Oostende 107.4 FM

VOORLOPIG contactadres in Vlaanderen: Radio Maria, Molenlei 4B, B-2861 Sint-Katelijne-Waver

Telefoon: +31 736872000 / Website:

Voor uw steun van dit prachtig evangelisatie- en catechisatieinitiatief:

Rekeningnummer: 310 - 160 47 50 – 68 (ING Bank, Brussel)

IBAN: BE82 3101 6047 5068

BIC: BBRU BE BB

Van Radio Maria te ‘s-Hertogenbosch. Vermelding: Donatie

PS. Ondertussen werd ook een Vlaamse zender in gebruik genomen.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

OUDSTE CHRISTENBOEKEN? Red.

U zal er ook wel over gehoord hebben, hoewel het intussen weer stil geworden is rond die “koper-loden boeken” waarin zowat de oudste teksten van de eerste christenen zouden opgeschreven zijn. Eigenlijk gaat het om een bibliotheekje van 70 boekjes die elk maar een 15 bladzijden bevatten. Kleine bladzijden, want ze zijn maar iets groter dan onze identiteitskaart en omdat het losse bladen zijn, bijeengehouden door een paar eenvoudige metalen ringen, noemt men die boekjes codices.

U herinnert zich nog die geweldige vondst in de woestijn van Judea, vlakbij de dode zee, de ‘dode-zeerollen’ met allerlei geschriften van vermoedelijk vooral de Essenen. Bij déze kleine loden codices zijn het – zegt men - heel oude tekeningen, symbolen en woorden die ‘lijken’ te verwijzen naar de Messias en ‘mogelijk’ zelfs de kruisiging en verrijzenis.

Hoe komen die nu plots aan de oppervlakte? Eigenlijk is de zaak niet helemaal helder. Een Israëlische Bedoeïen zou die codices gevonden hebben – in feite al een aantal jaren geleden – in een eenzame vallei in het noorden van Jordanië. De 'believers', zij die geloven aan de authenticiteit van de codices, hebben direct een verklaring gereed door te zeggen dat na de verwoesting van Jeruzalem in 70 na Christus, een aantal christenen naar die streek gevlucht zijn. David Elkington, een Egyptoloog en zijn vrouw Jennifer geloven zelf rotsvast in hun authenticiteit. Ook de directeur van het Jordaanse departement van Oudheidkunde Ziad al-Saad, spreekt van “de belangrijkste ontdekking in de archeologiegeschiedenis. Maar dit laatste kan natuurlijk wel wat publiciteit zijn voor eigen departement en eigen land. Overigens zijn die codices nog niet in Jordaans bezit. Een Jordaans bedoeïen, Hassan Saeda, die ze thans in bezit heeft, zou ze van een andere bedoeïen, de eigenlijk ontdekker, ontvangen hebben. Zelf ontkent hij dat en beweert dat de boekjes familiebezit zijn sinds zijn overgrootvader ze ontdekt heeft. Elkington’s team kon – in vrij onduidelijke omstandigheden - enige van die codices zien (en fotograferen). Elkington spreekt over teksten (of boodschappen) in het Hebreeuws en Oud Grieks en dat er zich symbolen op bevinden o.a. een Romeins kruis voor een leeg graf met er achter de muren van een stad: de kruisiging van Christus buiten de stadsmuren?

Een stuk leder, samen met de boekjes gevonden, werd door middel van de carbon-methode op iets minder dan 2000 jaar gedateerd; metallurgisch onderzoek van een van de boekjes bepaalden de ouderdom ook als ‘zeer oud’.

Volgens The Daily Telegraph geloven Israëlische archeologen volstrekt niets van heel deze historie; zij beweren dat Hassan Saeda om de paar jaar die codices tracht aan de man te brengen maar dat ze gewoon wat smeedwerk zijn, eventueel met aanwending van heel oud lood en koper.

Volgens Britse berichten staan sommigen wel open voor de authenticiteit van de codices en spreken van een echt sterk getuigenis van de eerste christenen over Jezus’ dood en verrijzenis.

Alles samen is de berichtgeving toch vrij verward en, zoals we bij het begin reeds zegden, is de oorspronkelijke belangstelling voor die ontdekking al fameus weggeëbd.

Overigens zitten we niet te wachten op die loden bevestiging van het Paasgeloof. We hebben omtrent Jezus’ dood en verrijzenis ook geschreven bronnen, en met name de brieven van Paulus (1 Kor. bvb.) spreken reeds 20 en 30 jaar na Jezus’ verrijzenis over dat geloofsfeit. Lucas, de arts, heeft het ook over ooggetuigen die hij nog geraadpleegd heeft toen hij over Jezus en de eerste christenen begon te schrijven. Hoezeer ons die ontdekkingen van de codices zouden kunnen interesseren, ons geloof steunt toch op de eerste plaats op het getuigenis van de apostelen, zoals het ons in het Nieuw Testament is doorgegeven.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

DEMOCRATIE

“Er bestaat geen grondslag voor de democratie, tenzij in een dogma omtrent de goddelijke oorsprong van de mens.” (Citaat uit ‘What I Saw in America’ van Gilbert Keith CHESTERTON)

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

HET GOEDE STEUNEN Pro Vita

We nodigden hierboven al uit om 'Radio Maria' te steunen. We willen ook uitnodigen om 'Pro Vita' en zijn publicatie ‘Gezin en Leven’ te steunen door gebed en financiële bijdrage. Er is wel eens kritiek op de soms wat starre stellingnamen, maar het kan niet ontkend worden dat door zijn voordrachten over ‘Het wonder van het Leven’ tijdens elke schooldag in een of andere school, Pro Vita een mooie opdracht vervult op het vlak van seksuele en relationele opvoeding en het promoten van voorname menselijke waarden, tederheid, zelfbeheersing en echte liefde. Het wordt positief gewaardeerd op heel wat scholen. Hierbij de gegevens voor eventuele steun (maandelijks wordt een H. Mis opgedragen voor de weldoeners):

KBC 405-0127951-39 (PCR 000-1414924-82)

Internationale overschrijving: IBAN: BE25 0001 4149 2482 BIC BPOTBEB1

van Pro Vita – Gezin & Leven, A. Geudensstraat 19, B-2800 Mechelen

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

GEBED TOT MARIA

Paus Benedictus XVI

Onbevlekte Moeder,

dank U dat U altijd bij ons bent!

Troost de zieken,

bemoedig de jongeren,

steun de gezinnen.

Verleen de kracht

het kwaad in al zijn vormen te weerstaan

en te kiezen voor het goede,

ook als het moeilijk is en we tegenstroom moeten zwemmen.

Schenk ons de Vreugde

van ons door God bemind te weten,

door Hem gezegend te zijn

en bestemd om zijn kinderen te zijn.

Onbevlekte Maagd, goede Moeder,

bid voor ons!

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

VERSLAG Duitse katholieke jeugdraad vraagt afschaffing priestercelibaat

- Tijdens het weekend van 1/22 mei 2011 hingen vertegenwoordigers van de Duitse katholieke jeugdraad hun thesen voor hervorming’ op aan de poort van de dom van Altenberg (zoals Luther het ooit deed aan de dom van Wittenberg). Zij vragen o.m. de afschaffing van het verplichte priestercelibaat, een ruime vertegenwoordiging van vrouwen in alle kerkelijke beleidsorganen en een ingrijpende hervorming van de liturgie. Zij beklemtonen hun trouw aan en liefde voor de katholieke Kerk. De Duitse bisschoppen noemden sommige eisen onrealistisch en andere ‘strijdig met de kerkelijke leer’. (KerkNet/Domradio/The Tablet).

Blijkbaar hebben de kritische vragen van een paar honderd Duitse (Oostenrijkse?) theologen toch hun invloed gehad. De grote nood aan verinnerlijking en aan wereldwijde inzet voor armoedebestrijding, de klimaatverandering (en onze verantwoordelijkheid daarin) en het verhelpen en voorkomen van een financieel-economische crisis (waar de armsten het eerste slachtoffer van zijn) lijken zo minder belangrijk. De inzet van zoveel jongeren kon beter voor deze zaken gemobiliseerd worden. ‘Schade’ .-

EINDE VAN DIT ARTIKEL

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER

OUD-IERSE ZEGEN

De Heer moge voor u uit gaan

om u de juiste weg te tonen.

De Heer moge naast u blijven

om u in zijn armen te sluiten

en u te beschermen.

De Heer moge achter u zijn

om u te behoeden

voor de valsheid van kwaadwillige mensen.

De Heer moge onder u staan

om u op te vangen als u valt

en u uit de strik te bevrijden.

De Heer moge in u wonen

om u te troosten

in uw droefheid.

De Heer moge u helemaal omringen

om u te verdedigen als anderen u te lijf gaan.

De Heer strekke zijn hand over u uit

om u te zegenen.

Amen.

EINDE VAN DIT ARTIKEL

EINDE VAN DIT NUMMER 2011/3

NAAR INHOUDSOVERZICHT NAAR TOP VAN DIT NUMMER